pip’s squeak – somethin' wong

ibb2024: my island kid prom dress

Something’s happening in my head and I’m not entirely sure what it is. It has something to do with gender and privilege…and dresses. I’ll try to give this some structure:

Part I: Dresses

I’m a person who – since I started having influence over my clothing choice – almost never wears dresses. I have a couple of them because apparently I like the idea…but they usually just hang in my closet, unworn…for decades.

Why? I’ve just never felt comfortable in a dress. I was born and still have female reproductive organs; but to me, wearing a dress always feels awkward, like cross-dressing, like I’m putting on a costume and playing a role; not really being myself…or perhaps ignoring a part of myself.

Growing up in childhood #1, I think I learned from my father that to be feminine was to be weak, and powerless, and to not get to have an opinion, and to be dependent on someone else (a man) to take care of you. I also learned from my mother that no matter how hard I try – putting lipstick on a pig doesn’t change the fact that it’s (I’m) still a pig…which I’ve since realised was her own insecurity, and not mine. But at the same time, it was also desirable to be feminine, both for society and to be able to fit into the image of what my parents wanted as a daughter.

Because I could never do it “right”, I think I just gave up and went the other way. I went for practicality instead of beauty – pants with pockets that you could actually put things in, baggy clothing that would hide my imperfect figure and that I could actually move in, interests where I got my hands dirty – no point in having painted nails – and the strength that came with perceiving myself as tough, powerful, opinionated, and independent because I wasn’t being girly.

During All You Can Art last summer, I ended up making a wearable dress by following my intuition – I really did surprise myself with that one. and when AYCA was over, after running away from my ‘home’ of Childhood #4, I ended up making a miniature version of my papercut prom dress to remember the vibe from the summer (and convince myself that everything was going to be okay).

Fast forward to childhood #5, growing up (again) as an art kid in Curaçao…the fascination with dresses has returned, and it’s tied in with so much more than a rejection of my previous idea of femininity.

Part II: Gender (identity)

If I had to choose a label, I think it’d be “gay boy”. I’ve thought this for about a decade now…and somehow, me standing in our studio, gluing flower petals one by one onto this island kid prom dress let me play pretend for a second.

And I’m not saying that because only gay men are fashion designers, holed up in their rooms pretending to be into football while they’re learning to sew under the covers. And I’m not saying that women don’t design dresses – because they do. But in my head, while making the dress, I was a gay boy at art school with a the freedom away from the judgement of society, in a safe space, playing with my dress. And that version of “playing pretend’ felt so good.

But I also don’t feel enough gender dysphoria to pursue surgery…and I feel that the labels I use would only be for others’ comfort, so I let them use whatever pronouns they want for me (it’s interesting to see which pronouns people choose for me in any given situation) and go with “non-binary” if people ask how I identify to keep things simple. It is certainly a privilege that I can do this – on many levels – and that was just the start of my thinking about my privilege.

Part III: Privilege

I was dealt a pretty good hand in life: I was born in Canada, one of the richest and socially supportive/open countries in the world. My birth parents are wealthy and I grew up learning about how to manage finances and live from a position of opportunity and abundance. I‘ve been blessed with a good dose of intelligence: not enough for it to be severely debilitating, and just enough that I can learn most new skills with ease. My skin tone is light enough that I don’t experience (much) prejudice because of it; yet coloured enough to tick all the diversity boxes when it comes to being hired.

Yes, I also got the “seeing-impaired” card and the “narcissistic parents” card; and given the choice, I probably would have traded all my material wealth for parents who actually loved me…but I could have gotten all those bad cards without the good ones beside them and life would have been differently challenging.

Because of my combination of starting cards, I’ve had a lot of complicated feelings towards my privilege and my ability to gain material wealth. I’ve always felt that it was fair that I had money because I also had shitty parents – the two balance each other out. It was fair that I was intelligent because I needed the intelligence to cope with my poor eyesight and the false belief that no one would ever hire me because I’m “less than” someone without a disability.

And then I walked away from my life of luxury, busted my ass to pay for life and work through my emotional trauma, was gifted with a bonus papa in childhood #3, watched him die and got stronger through working through the grief of it all, learned to be a successful entrepreneur in childhood #4, used my grief skills from childhood #3 and bullshit detection skills from childhood #1 to run away from ‘home’…and then landed, again, in a very privileged childhood #5 – and this time with loving ‘parents’ and a happy home life.

In childhood #5, I have it all, and it makes me feel uncomfortable. When I look around me, at how most of the people on the island live, and compare it to my current standard of living and what I have to do to maintain it, I feel the weight of the inequalities of the world: I get the sense that others work twice as hard as I do in order to reap half of the benefits I reap. It’s not that I think “I have it and I don’t deserve it” – it’s that I think “others deserve it just as much as I do, but don’t have it.” But after childhood #2, I also know that it’s not my responsibility to bear the weight of the world, to solve other people’s problems.

So I guess this childhood is about allowing myself to play and learning to own my privilege and do something constructive with it. And I’ve chosen to express all of this in my Island Kid Prom Dress.

Part IV: Het maakproces

The first thing I noticed when I got to the IBB were these pink flowers everywhere. I later learned that they’re an invasive species that, once they grow somewhere, are very, very difficult to get rid of. But they were so pretty!! And available! And free! I had to do something with them! So I just started collecting them and drying them, not really knowing what I would do with them.

While walking around, I collected more flowers in different colours, but ended up with a few of these bright pink (and already dried) petals, thinking about how well they would go with the coralita flowers. I tried looking for more around the IBB, but couldn’t find any, and eventually asked the students where I could get more.

“Oh – just walk in any rich neighbourhood and you’ll see them growing in front of people’s houses” was what I was told. On the drive home, I realised how many houses in my neighbourhood had these bright pink bougainvillea plants…and that’s when all this thinking about privilege went into full swing.

I walked out one morning to collect more of these flowers.
“What do you need these flowers for?” asked mama, “If I had known, I could have clipped some for you – we have plenty in the garden at the house in Bandabou…”
“I’m not sure – i think I need them for an art project…but I can get what I need on the street. Do you think the neighbours would mind?”
“Nah, the neighbours won’t mind…but watch out for the dogs!”

She wasn’t kidding. There’s a very active dog community in our neighbourhood, I think about one dog per property, on average – and they didn’t sound particularly happy about my morning stroll:

and while I walked, I thought about the storyline of this childhood. About how I ended up at IBB and what kind of artist I wanted to be and what, exactly, I was trying to do with these flowers.

Maybe I’ll make one prom dress per childhood – yeah, that feels right. But in Curaçao, there is no prom, only Carnaval, which is coming up soon and would be the perfect inspiration for this dress. Growing up on Curaçao, I would have probably been the odd kid out at school – being a gay boy in a female body and all that. I probably wouldn’t have been allowed to drop out of school – that’s just not something we do – and I probably would have come to the IBB with the goal of getting out of my bubble, building a portfolio, and give the “art thing” a trial run before committing to a 4-year program.

Some things about me don’t really change across childhoods. If I wanted to do this “art thing”, I’d probably want to get a job, fund the venture myself, buy my own materials, and pay my own school fees. I’d want ownership of this adventure; I’d want to prove to myself that I could make it on my own, without my parents’ money (while also keeping the safety of living at home)

All the art supplies I’d need could be rummaged from my childhood bedroom, from years of after-school hobbying and trying out different media. I’d still be thrifty, and care about sustainability, and want to use found objects, so the flowers would make sense. And I’d be tangled between two worlds – my world of childhood luxury and my passionate but pauper IBB world. I decided that, aside from glue gun glue, I’d try to make everything out of organic materials.

I found a dried up palm leaf near the entrance of Capriles, and began making a skeleton, first entirely out of palm leaf…but it didn’t flow the way I wanted it to, so I played a bit with mango leaves and eventually settled on a combination of the two:

and then it was time to start with the petals – one by one with a glue gun:

At a certain point, I got a little stuck with the design…but luckily, there are a couple students here who are really into (life-sized) dress-making. In our consult, they mentioned that the side that II saw as the front would make for a good back, and that I could perhaps think about making sleeves that wrapped around the shoulders. For the bodice, we agreed that a fish-scale type corset with pressed coralita petals would suit the bougainvillea skirt.

A couple days later, I had my dress – it was everything I would never have considered wearing for real…except after this entire process, my mind has changed. I’ve learned to accept bits of myself that I had previously rejected; and maybe one day, I’ll even be caught alive prancing about in a life-sized pink flower-petal dress.

curacao 2024: the great slowdown // setting intentions

it seems like every version of reality I pop into warps the way I perceive the passing of time; and in curaçao, time seems to go at slower-than-half speed. and I’m not talking about how people don’t seem to hustle like in the world I just left…I’m talking about how it seems like you can fit more experiences – do more things – in the span of 24 hours on an island where there’s “nothing to do” than in a bustling city with endless options for things to do. we’ve been in curaçao for 36 hours…and it already feels like forever. it’s that feeling of familiarity: despite all the practical/social things yet to discover – favourite spots to visit, friends to make, how to take the bus, where the nearest pharmacy is, etc – it already feels like home.

but that makes sense in my case. curaçao seems to be a place where elements of my previous lives collide: walk into any supermarket and you see the north american products I used to eat in canada, the dutch products – literally from albert heijn and jumbo, the island/import prijsverhoudingen as in japan (affordable fish, astronomical prices for produce), the mengelmoes of cultural backgrounds akin to that in malaysia, and all the tropical fruits I used to pluck from my grandparents’ backyard.

okay – landed, settled…en nu?

two weeks ago, I had plans: 5 weeks, 5 big projects and a couple side quests, a la all you can art. I made an excel sheet and a schedule, and a packing list for materials…and tried to figure out how to optimise the social value of these projects – because if they didn’t serve a dual purpose, it wouldn’t be efficient. couldn’t I also try to tie in something psychology and/or food related? try to make a connection with my previous lives? and of course, these projects had to be continuable, they had to have growth potential, be a foundation to build upon…

and then I went to visit david in heerlen, got reminded of what the whole point of going to curaçao was, and promptly let go of all of these plans.

“waarom ga je niet eerst gewoon kijken, voelen?” he said, and he was right. it’s a tendency of mine, to get so caught up orchestrating the possible futures that I forget about the “now”. for a large portion of my life, there has always been someone telling me I’m lazy and aimless, causing me to develop an addiction to productivity.

yes, all you can art taught me that you can get a lot done in 5 weeks, but it also taught me the importance of play and how to let my emotions and my personal ‘noodzaak’ guide my creative process. my personal noodzaak, not how I could use my art to be of service to others – but how, by making what I want to make for myself, others could also benefit from joining me in my world.

it was really just ‘les aquarel’ all over again: the more I try to control how the water flows across the page, the more frustrated I get and the more rigid and emotionless the painting looks. the more I let go of trying to control the water, the more organically the painting comes together, allowing more space for the (unconscious) expression of emotions. and emotions = connection, which is why I’m doing this whole art thing in the first place!

so what’s the new plan? it’s simple, really: this is a continuation of childhood #5, the childhood that began on ‘ayca island’ last summer. my inner child, pipje, gets to take the lead and find out who they are and what they want to be when they grow up. new childhood = new starting conditions, an opportunity to challenge the assumptions I’ve collected from my previous childhoods.

what if, for example, I raised myself to put myself first? do what I want (as long as I don’t hurt anyone in the process) and not care so much about being useful to others?

what if I taught myself that it’s okay to want and need help? that sometimes, it’s okay to ‘be an inconvenience’ because most people don’t keep a tally sheet and are actually just as happy to help others as I am?

what if I raised myself to be okay with being inefficient for the sake of enjoying and learning from the process?

what if I made taking breaks and naps a regular part of my day – not because I’m being lazy, but because I’m practicing self-care?

and what if I raised myself to understand that productivity and performance – the key determinants of someone’s value in our capitalistic world – aren’t all they’re cracked up to be?

in short, I’m here for a mindset reset. I”m here to learn and play and rest. to follow my heart, come back to my core, remember who I am and figure out who I want to be.

the rest will take care of itself – it always does.

this is my life now.

I ran away from home.
or rather, I got kicked out and the decided not to go back.

ik heb dit heel lang niet gevoeld – die intense, ätzende pijn als iemand jou verraadt, vooral als je het niet ziet komen, als het van iemand komt waar je ooit naar opkeek, van iemand met wie je er bewust voor had gekozen om het vertrouwensverband te laten groeien, van iemand die je binnenliet en van wie je ook een beetje van houdt.

maar ja, ook zulke mensen zijn alleen maar mens, en mensen kunnen bang worden, getriggerd raken, impulsief gedragen en anderen kwetsen in het proces. het probleem komt als er niet productief over kan worden gepraat. als je niet door a de verdedigingsmechanisme’s kan porren – als je niet allebei klaar zijn om in de spiegel te kijken en eerlijk bespreken wat er speelt – dan houdt het op een gegeven moment op.

ik had de privilege om te mogen ‘opgroeien’ als sociaal ondernemer onder de veiligheid en met de middelen en infrastructuur van hotspot hutspot. ooit kreeg ik alle ruimte, vrijheid en steun die ik nodig had om boterhamsters te bouwen – en die pakte ik ook. van klein wijkinitiatief tot echte ‘grote mensen’ onderneming, hebben we meer dan 30 scholen dagelijks voorzien van gezonde broodtrommels, meer dan 80 vrijwilligers een leuke tijd met zinvol doel kunnen geven, twee mensen een betaalde baan kunnen geven, en zijn we een supergrote pilotstudy aangegaan met het erasmus mc. niet slecht voor een jaar’s werk als ik het zelf mag zeggen.

maar toen werd ik e plots eruit geschopt – van mijn eigen project. email uitgezet, uit appgroepen verwijderd, geen tijd voor of interesse in of gedacht aan overdracht. het was een reactie uit boosheid en paniek, snap ik wel. maar als ik erover ging praten was de waarheid die ik heb ervaren helemaal gedraaid, fouten ontkend en geen rekening gehouden met mijn emoties of welzijn of…menszijn .

ik had boterhamsters mijn leven gemaakt – en binnen 10 seconden was ik van mijn eigen leven en passieproject buitengesloten. toen was het mij heel duidelijk dat boterhamsters nooit mijn project was, en dat was een bittere pil.

afgelopen zomer, bij all you can art, it’s like I discovered a wormhole between two distinct life paths I could follow. een dag voordat all you can art begon, stond ik met hart en ziel op de werkvloer in krootwijk als algemene…droom facilitator.

toen begon ayca en vanaf moment één besloot ik om er helemaal in te duiken…ik heb ayca mijn leven gemaakt want ik wist dat na de vijf weken zomerschool zou het niet meer mijn leven zijn.

übung macht den meister. en ik heb gelukkig/helaas heel veel oefening met bittere pillen…en dus ging ik mijn gewone post-explosie/implosie script draaien: veel gehuild, pijn doorgevoeld, van de opluchting genoten, boek gemaakt, afscheid genomen, en door!

laatste dag ayca / eerste dag van het shcooljaar zette ik de knop weer om: binnen 24 uur ging ik van kunstwerk presenteren, catwalk lopen en finissage cateren… tot energie brengen naar de werkvloer om 7:00 ‘s ochtends om de broodjes te maken en alle bestelling op tijd de deur uit te krijgen.

afgelopen zomer liet me zien dat het mogelijk was om mijn ander leven te leven – niet alleen dat het mogelijk is maar dat ik mijn ander leven ook heel leuk vind. dus toen ik uit mijn ‘sociaal ondernemer’ leven was geschopt, was het alleen maar logisch dat ik weer in mijn ‘autonome kunstenaar’ leven zou belanden.

dit is mijn leven nu. en zo ziet het eruit:

we hebben een studio – de 9 lives playground – in het schieblock, een van mijn favoriete gebouwen in rotterdam. het ging…eigenlijk vanzelf. advertentie gezien, gecheckt bij claire, gebeld…en twee dagen later had ik sleutels in mijn handen. oproep geplaatst in de ayca alumni groep – wie wil een plekkie huren? – zo gezegd, zo geregeld.

we vormden een collectief, waarmee we allemaal met en naast elkaar kunnen blijven creëren, inclusief flex plek voor mensen die even een dag of week of maand aan hun creatieve jeuk willen krabben. want dat was een van de wensen die ik in de wishing well had gegooid op het eind van de zomerschool: all you can art – all year round.

ik blijf ‘stage lopen” en mezelf ‘scholen’ in dit ‘kunstenaar zijn’ ding. workshops doen, klussen, documenteren, naar evenementen gaan, dingen maken, exposeren…er is een hele wereld vol kunstenaarschap die ik nog heb om te ontdekken.

ik blijf ‘sociaal ondernemer’ spelen – wan afgelopen zomer leerde ik hoe kunst ook een levensbehoefte kan zijn, door te praten met de verschillende mensen voor wie kunst een redding was. een manier om jezelf uit te drukken wanneer woorden gewoon niet werken.

dus gaan we een eigen stichting oprichten, klein beginnen en kijken wat eruit komt.

maar eerst gaan we naar curaçao, want elke kunstenaar moet af en toe een residency doen, af en toe een uitstapje maken – om je ziel te voeden, om je perspectief te veranderen, om inspiratie op te halen voor je werk.

ik blijf dromen faciliteren, waardoor ik mijn eigen dromen mag ontdekken en waarmaken. hoewel er heel veel is veranderd in de afgelopen maand, heb ik ook het gevoel dat er ook niks is veranderd. ik blijf gewoon surfen, langs de lijnen, van punt tot punt, in de everything bagel van mijn realiteit.

all you can art: aftermath

this year’s cookiestorm – my usual period of many, many happenings from about the middle of august to the first or second week of september – has come and gone. and now that my head is no longer spinning, heb ik eindelijk de rust om erover te schijven.

het ging heel plots: op zondag stond ik de runway te lopen en mijn kunst aan anderen te laten zien, en maandagochtend om 7:00 stond ik weer in mijn “boterhamfabriek” om te zorgen dat alle broodjes op tijd de deur uit konden.

it was like a flip of a switch – heart and soul in one world, one cateringklus in an attempt to give myself some sort of transition, and then BAM! heart and soul directly back in the same place it was the day before all you can art began. except that I had had an intense summer fling with autonome beeldende kunst and I’m not ready to just put that in a box in the back of my mind and forget about it.

the feeling is hard to describe: it’s like…I was so tired from all the making, but making things gave me so much energy that I wanted to make more. so happy that everything to do with boterhamsters worked out smoothly…and it felt like a hit of the best drug in the world to be back on the workfloor, catching up with my team and working together to solve rotterdam’s hunger problem…but I was also so conflicted because I now had two passions competing for my time and attention. my head was a bit of a mess.

in de week na de finissage / eerste week boterhamsters maakte ik nog tijd om af en toe naar de kunsthal te gaan. om kunst op te halen voor de bezorging. om te kletsen met mijn klasgenoten en het ayca team… om van de laatste momenten op ayca eiland te genieten voordat alles werd afgebouwd. dat weekend mochten we ons werk ophalen en ik zag een kans om de ruimte één laatste keer uit te buiten.

een laatste performance:

en een laatste werk:

de bedoeling was de rood van mijn papercuts te toveren in de rood van liefde toch? en na deze collage had ik nog zo veel papercuts over…zo veel ideeën om wat ik daarmee wil doen…maar ook zo veel andere taken voor onze verhuizing en opschaling op werk.

de squirrels waren geïrriteerd dat ze ineens hamsters in hun ruimte hadden. de hamsters waren geïrriteerd dat de squirrels hun werkbanken vol hadden gegooid met kunstdingen.

maar het is niet anders. ze moeten gewoon de hoofdruimte leren delen:

want ik krijg er ook heel veel plezier van de toegepaste kant van kunst. van hoe onze transitie naar herbruikbare broodtrommels relatief vlot is gegaan, inclusief pip-ontworpen wikkel en blije vrijwilligers die hierdoor een zinvolle tijdbesteding hebben

en hoe we zo een team zijn dat een snelle verhuizing minimale invloed heeft op onze vibe. vanaf dag één liep je boven naar de nieuwe productiekeuken en voelde het alsof het al jaren zo draaide.

maar goed – het blijft een strijd om balans te vinden, tussen toegepast en autonoom; tussen hoe ik mijn gemaakte sociale impact kan optimaliseren, hoe ik mezelf zo nauwkeurig mogelijk kan uitdrukken, en ook tegelijkertijd genoeg kunnen lachen, eten en slapen.

voor nu accepteer ik dat ik niet op dezelfde tempo kan ‘maken’ als tijdens all you can art. in ons nieuwe pand op de brugwachter heb ik gelukkig een ateliertje, 10 m van onze productiekeuken. dat geeft me de mogelijkheid om beetje bij beetje aan mijn kunst te werken terwijl ik boterhamsters in de gaten houd:

mijn huidige uitdaging is mezelf zo overbodig op de werkvloer te maken dat ik een maand weg kan – naar curaçao om te ervaren waar al de kunstenaars van ayca vandaan komen, en misschien ook gaststudent spelen bij de ibb.

want…ja, sinds het eind van ayca, heb ik wel wat dingen gemaakt. maar dat was in mijn eentje zonder…dat ayca vibe. het is nowhere near as gezellig als toen we dat allemaal samen deden bij de kunsthal. ik hoefde niet eens met mijn klasgenoten te praten – het was al genoeg dat er andere mensen om me heen waren die ook kunst aan het maken waren, die ook open stonden voor wat voor avontuur dan ook, en die ook de noodzaak voelen om zich uit te drukken.

vandaar dat claire en ik een sociaal atelier gaan beginnen met een aantal ayca alumni, heel waarschijnlijk vanaf november dit jaar.

er is te groot een gat in ons leven sinds het eind van ayca en we kunnen gewoon niet zonder.

wordt vervolgd!

all you can art x hotspot hutspot: touch-and-go go go!

vandaag is de finissage voor all you can art.
vijf weken lang heb ik ‘kunstenaar’ gespeeld en het was heeeeeel leuk!
ik stopte mijn hart, ziel en 90% van mijn energie erin.
ik wil all you can art, all year round.

vandaag doet hotspot hutspot de catering voor de finissage.
sinds drie jaar ben ik daar ‘alles-kanstenaar’ en het is heeeeeel leuk!
ik stop mijn hart, ziel en 90% van mijn energie erin.
ik draai hotspot hutspot all year round.

zie je mijn probleem?

ik moet denken aan een scène van mijn favoriete film, waking life:

oh – grappig! ik wist de titel van deze scène niet…en de laatste tijd was ik niet al te tevreden met onze huisnaam – the house of décalage – toen we het hadden gekozen, wilden we iets met “contradiction” hebben. décalage paste…maar betekende ook “difference”, of “gap”…wat een andere nuance heeft dan “contradiction”…maar dat de title van deze scène “the gap/stories of progress” heet…

anyway, gisteren begon ik mijn dag met het schrijven van mijn mten verhaal. toen ging ik naar de kunsthal om de laatste dingen aan te passen in mijn installatie. na een paar uren ging in naar krootwijk om mise en place te doen voor de hapjes.

deze catering klus was precies wat ik nodig had om de transitie van all you can art naar hotspot hutspot te verwerken. ik begin wat rouw te voelen over hoe ik niet meer voltijd beeldend kunst ga maken. gekoppeld met de zin ik erin heb om mijn roedel weer te leiden…ik voel de intensiteit van existential angst maar zonder de ‘dread’ per se – het is niet negatief; een oplosbaar intens. en ik wil dat uiten. het is juist moeilijk om te uitdrukken wat ik wil uitdrukken in woorden. leuke inspiratie voor een beeldend kunstwerk…

maar helaas zijn er alleen 24 uren in een dag, en mijn hoofd zit de komende tijd al vol: vandaag: hapjes afmaken met mijn vrijwilligers, bizarre lopen, catering begeleiden, mijn werk aan vrienden laten zien, logistiek plannen, broodtrommels maken…want morgen om 7:30 gaan de eerste 450 broodtrommels de deur uit en we moeten in de middag weer 450 bezorgen voor dinsdag…

ik voel de noodzaak. meerdere noodzaken en ze trekken me verschillende kanten op. ik weet dat dit soort dingen altijd goed komen – uiteindelijk ga ik een equilibrium bereiken waar mijn passies in balans met elkaar zijn. maar ik ben pip en pip is ongeduldig en

arrrrrrgh. gewoon aaaarrrrrggghh!

maar goed – focus on the task at hand, pip. voor nu is dat de hapjes – that midpoint between landing from all you can art and taking off with boterhamsters.

dit eten we vandaag:

all you can art: mten & me: a love story

aanleiding: het maakproces / reinventing the freakin’ wheel

prologue

once upon a time, a child was born – 6 weeks early, to parents who weren’t ready for the task…and with googley eyes that wouldn’t stop moving back and forth. this thing with their eyes became a pain point for the child’s parents, who carried a lot of shame from having a ‘disabled’ child. because the parents hadn’t quite learned how to human, they raised their child in a gestoorde realiteit, and because the child was a new human, they didn’t know that the world out there was actually much kinder than the environment their parents created.

the child grew up hearing several conflicting messages about their (about 20%, but not exactly) vision:

“you can be whatever you want” (which was actually, ‘you will become whatever I want’), including a doctor or a veterinarian or some other prestigious career where good vision is kind of necessary. ‘oh yeah, and so-and-so’s kid is a lifeguard – you have your swimming and cpr diplomas…I think you should also go be a lifeguard”. “what? you think that’s irresponsible?? nah, your vision isn’t that bad…”

“oh by the way, just don’t tell anyone you can’t see; don’t ask fro help, because then you won’t get into med school or vet school or whatever school I have chosen for you. you won’t get a job because then they’ll have to make accommodatiosn for you, and why would they pick you when they could pick someone else who doesn’t need accommodations? you’ll be fine. you can be anything you want”

“oh you can’t play soccer….how are you gonna see the ball?” (which was actually: “I don’t want to have to drive you to practice and playing soccer doesn’t fit into the image of what I want for my daughter… here, ride horses 5 minutes from our house instead”.

“oh, you can’t cross the road without holding my hand, what if you don’t see the cars?” (which was actually: “I want someone to hold my hand, your father won’t do it, so I’m going to put that on my teenaged child and blame her for not loving me if she dares cross the street without holding my hand”)

“you know…if only you tried harder, then I’m sure you could read the road signs or find that thing that I asked you for on the paper map (because 90″s kid ;p). you’re just making up excuses to not have to help me, kutkind”

maar veel later ging ik zelf naar de oogarts voor een check-up. niks onverwachts, ik heb nog steeds iets tussen de 20/80 en 20/100 (stel: iets dat jij van 4-5 m weg kan zien, kan ik alleen schep zie van 1 m weg; maaaaar als het ding dicht genoeg bij mijn gezicht is, bereik ik een magische punt waar mijn ogen stoppen en dan kan ik weer “normaal” zien.) waar was ik? oh ja, bij de oogarts. ik zat in de stoel, probeerde de letters te lezen….en op een gegeven moment vroeg ik “hey, zou je op het scherm kunnen doen wat iemand met “normale” zicht zou kunnen lezen van deze afstand? ik ben benieuwd over hoe slecht mijn zicht eigenlijk is…”

mensen, I shit you not, I barely saw a dashed line…and they were most definitely letters. en op dat moment voelde ik me zo erg boos op mijn ouders. voor de zekerheid vroeg ik de oogarts of ik er iets aan had kunnen doen om beter te kunnen zien, als ik bijvoorbeeld oogoefeningen had gedaan, of of ik inderdaad gewoon “harder had geprobeerd”?

nee, schat, dit is gewoon hoe het is, je kan er niks aan doen.

ok, en hoe zit het met fietsen? want….weet je, lopen is langzaam en ik denk dat ik het veilig kan…maar wat als ik een ongeluk veroorzaak? dan is het waarschijnlijk ethisch niet helemaal correct om voor mij over de fietspad te gaan want ik ben al bewust dat ik een probleem heb met mijn zicht.

nou, dat moet je zelf weten. ik ken andere patiënten met slechter zicht die zelfstandig fietsen…en patiënten met meer zicht dan jij die het expres niet doen. volgens de wet mag iedereen gewoon fietsen.

en dat deed ik voor een aantal jaren, maar – ik weet niet precies wat is gebeurd – maar door al de andere omstandigheden in mijn leven stopte ik ineens met fietsen. iets met “hey…maar je mag ook bang zijn, he. en je mag ook kiezen om het niet te doen…dat mag ook” en dus liet ik mezelf door het leven lopen.

voor 6 jaren leefde ik mijn leven als voetganger. en toen…

hoofdstuk één: de ontmoeting

ik had al een paar keer gereden op bob’s ninebot z10 – en ik was wat vooruitgang aan het maken…maar zeker niet genoeg om het skatepark westblaak te willen verlaten. toen dacht ik “jaaa…ik blijf gewoon lopen. icm ov is het niet zo erg”. maar toen, op 26 augustus 2022, stuurde bob mij een bericht: “dit is de ultieme pip euc; is nu in productie:”

en vanaf dat eerste blik…I was sold! ik bestelde er meteen een van een wieldealer die we kenden en wachtte geduldig op zijn komst. na een hele lange tijd wachten, kreeg ik het wiel; en vanaf het moment dat ik hem uit de doos deed, was ik verliefd!

het is gewoon een mooi, schattig wiel. zijn ogen en headlight bracht zo veel leven in zijn lijf, ook al stond hij uit. dit wordt mijn nieuwe partner; een extensie van mijn benen. ik wist het al vanaf dat eerste moment…maar getting there was quite a trip!

hoofdstuk twee: eerste date

het weer was lekker en ik ging snel oefenen bij een sportschool dichtbij mij huis. de eerste paar dagen waren een struggle want unbeknownst to me, stond het wiel in transportmodus – alles werkte precies het tegenovergesteld als het zou moeten werken en ik was confused.

…maar nadat ik dat had opgelost, sprong ik gewoon erop, viel ik een paar keer…en dan was het verlopen. na 30 minuten kon ik rondjes rijden – nog wiebelig, maar ik bleef erop. dit gaat werken!

hoofdstuk drie: ruzie

en gelukkig, want over 2 weken was er een deomnstratie in breda: het zou een group ride zijn, van 10 km lang en ik dacht – heel naïef – “ok, het lukt wel hier bij de sportschool…fietspad zou wel moeten kunnen…toch??

nee! gewoon nee!

bob, chanel en ik gingen naar breda toe met onze wielen en wat bescherming. toen de andere eenwiler-rijders mijn wieltje zagen vonden ze hem ook meteen schattig! iedereen mocht van mij proberen en het was gewoon leuk to see other people appreciate the aesthetics of the tiniest functional euc in current existence.

de demonstratie begint! we stapten allemaal op en het ging prima….voor de eerste 20 meters. op het moment dat we op de weg gingen, raakte ik plots in paniek. een persoonlijke psychologisch pijnpunt gepord.

ahhhhh!!! er zijn autos – wat als ik die beschadig? er zijn fietsers en andere lev rijders en voetgangers…wat als ik ze aanrijd? en mijn helm beperkt mijn al beperkte zicht.. nee bob, ik ga nu stoppen en terug lopen met mijn wiel want ik. trek. dit. gewoon. niet.

chanel ging met me mee terug naar de parkeerplaats. onderweg beetje gekletst… “beetje arrogant, he pip – je oefent intensief 1 week en denkt dat je al mee kan doen in een 10 km groepsrit? dat had ik niet eens zou hebben geprobeerd…” ja – misschien had ze wel gelijk. maar je can’t blame a kid for trying ;p

chanel ging de groep opzoeken en ik was left with myself, my wheel, and a really big parking lot. what was I going to do? just sit and wait until they came back? nope! dat zou ene gemiste kans zijn. nee, dit gaat gewoon lukken. misschien niet vandaag maar uiteindelijk wel. dit wiel is te perfect om niet in mijn leven te integreren.

en dus ging ik oefenen, rondjes en slaloms en figure-8’s totdat bob terug kwam om mij op te zoeken. van de buitenkant zag je een kind die ruzie had met hun wiel. maar van de binnenkant wist ik dat het gewoon een ruzie was tussen mij en mezelf.

hoofdstuk vier: leren communiceren

en ik bleef oefenen – elke dag een half-uurtje. ik leerde communiceren met mijn wiel, dat er steeds minder tijd en moeite duurde om gedacht naar beweging te vertalen.

de communicatie ging veel soepeler dan met een fiets. op een eenwieler zijn de bewegingen heel intuitief: je leunt in de richting die je wilt gaan. als je wilt stoppen, leun je gewoon naar achteren. je handen zijn vrij om bijvoorbeeld te kunnen signaleren. ook, in tegenstelling tot een fiets, heb je zo een kleine draairadius dat je snel kan reageren op dingen die gebeuren op de weg. je hoef geen rekening te houden met de halve meter voor en achter je die je op een fiets hebt.

dit zijn allemaal kleine dingetjes, maar ze stapelen op tot een geheel. de eenwieler – en specifiek mijn mten4 – is heel duidelijk de beste keus voor voor mij qua persoonlijke vervoer. stel, eenwielers zijn morgen verboden, zou ik teruggaan naar lopen in plaats van beginnen met fietsen. zo duidelijk is het verschil voor mij.

hoofdstuk vijf: therapy

uiteindelijk gingen we het park uit en probeerden we wat rustiger fietspaden. rijden ging eigenlijk heel goed – maar dat mentaal deel. dat “wat als ik een ongemak voor iemand anders word op de weg?” ding…dat hield me tegen. er waren veel momenten waar ik op de ene moment heel lekker over de fietspad reed, en plots moest stoppen om met mijn wiel te praten.

“hey – wat is het probleem, het ging toch goed?? ja, een brommer haalde je net in en dat was even eng – die maken wel enge geluiden…maar niks is gebeurd!”

“ok wheelie…het is koud en ik heb honger en we moeten gewoon naar huis, maar dat is 2 km weg…en lopen duurt lang en je bent klein en schattig…maar 13 kg is toch teveel voor een vermoeide pipje te tillen de hele weg…”

zo oefenden we zamen op de weg in rustige plekken. met de metro naar capelsebrug en dan rijden naar onze crisiscatering kantine lukte wel. en ik nam em ook af en toe van thuis naar hotspot hutspot krootwijk…maar altijd op de langer, rustiger weg in plaats van door de stad.

hoofdstuk zes: normalcy

ja, en toen kwam te eerste dag all you can art. ik was van plan om het wiel te nemen op de metro en alleen van leeuwenhaven naar de kunsthal te rijden (wat al een verschil maakt – 2 minuten rijden ipv 8 min lopen). maar als dingen vaak gebeuren in mijn leven….reed de metro op die dag met de vakantiedienstregeling en ik had er helemaal niet aan gedacht. de volgende metro zou pas een kwartier later komen, en dan zou ik veels te laat zijn voor de eerste dag ‘school’ – niet ideaal dus.

ok, apparently we’re going to ride the whole way to the kunsthal…en door de stad want dat is sneller. en het was alleen maar goed dat ik geen tijd had om erover na te denken, want anders had ik mezelf overtuigd dat het een slecht idee was, en dat ik maar te laat moest aankomen.

maar het is gelukt! ik kwam aan bij de kunsthal en maakte quite a memorable entrance met mijn wiel. en sindsdien rij ik hem elke dag, door de stad, zonder al te veel zorgen in mijn kop… (maar wel een helm erop!)

mijn wiel heeft mijn leven flink verbeterd. mijn 30-minute-city is sinds het begin van zomerschool 2-3 keer groter geworden dan toen ik mijn leven als voetganger leefde. ik leef eindelijk “normaal”.

all you can art x kunst thuisbezorgd: norman

vorige week hadden we les van david en hij introduceerde zijn project, kunst thuisbezorgd, aan ons. van hem kregen we 2 opdrachten:

heb een gesprek met een bewoner van een ouderen verpleeghuis, en op basis van dat gesprek, maak een schilderij voor je deelnemer en bezorg het een week later
pimp zijn (misschien binnenkort verplaatsbaar) kunst thuisbezorgd huisje

mijn eerste gedacht was: hoe cool zou het zijn om kunst thuisbezorgd te koppelen met de (binnenkort mobiele) crisiscatering winkel? voor mij kwam het opdracht een stap dichter bij mijn dagelijks ‘werk’, en het voelde als een nieuwe smaak “just another day at the office” – met gebruik van beeldend kunst in plaats van eten als middel om mensen te bereiken…

anyway, adája en ik besloten om samen op dit project te werken. we gingen naar het verpleeghuis en zat aan tafel met een surinaamse man in een rolstoel, norman.

in het begin bleek norman er niet zo heel veel zin in ons gesprek te hebben. hij was een beetje terughoudend, had een serieus gezicht, wou buiten gaan roken, en klaagde veel over de soep dat ze elke dag voor lunch krijgen.

we gaven hem de ruimte om te mopperen, maar bogen het gesprek snel om naar een ander thema. wat ons meteen opviel over norman is dat hij een ring van de vrijmetselarij (free masons) aan had. hij mocht ons natuurlijk niet veel over vertellen, maar toen kwam we op het thema van eigenwijsheid. hij vertelde over hoe hij best eigenwijs was, toen hij jonger was. hij ging wildcamperen in suriname (waar het mag – ‘niemand gaat je daar lasting vallen’) en hoe hij zijn eigen eten (kippen, wildzwijn) schoot. toen hij 21 jaar was, kwaam hij naar nederland – ging elke avond uit en bleef avonturen.

norman vertelde over radio stanvaste, hoe hij het leuk vond om de radiostation te bellen en praten met met de host, af en toe met een verzoeknummertje. hij vertelde ook over de bloem met dezelfde naam – stanvaste – die ook eigenwijs is omdat hij overal in de wereld kan groeien, ook als het heel droog is.

maar toen kreeg norman een aantal tia’s, wat ervoor zorgde dat hij niet meer zo veel kon doen. hij moest een rolstoel in, had moeite met lichamelijke coördinatie en dacht niet meer so scherp als toen hij jonger was. je kon zijn verdriet en rouw voelen toen hij vertelde over zijn leven na de tia’s, maar daaronder kon je nog zien dat norman altijd het avontuur in de situatie kan vinden.

genoeg inspiratie voor ons schilderij dus! dit is wat eruit kwam:

tijdens een feedbackronde gaf david ons te tip om een scharnier te gebruiken om de twee stukken aan elkaar vast te zetten, om het werk meer verbinding en fysieke diepte te geven. ja leuk idee – maar het was al 22:00 ‘s avonds, adája was net klaar met haar schilderij en ik was moe na een avond invallen bij hotspot hutspot schieham…

en als ik een vergelijking wil maken tussen hotspot hutspot en kunst thuisbezorgd – het gaat niet om het eten of het kunstwerk zelf. het gaat om kunst gebruiken als middel om interacties met mensen te faciliteren; om momenten te maken. dus wat we al hadden…dat was al goed genoeg, want het schilderij was alleen een symbool to remember our gesprek and that people care about him.

maar toch zag het er te leuk uit om het niet te doen…

het enige probleem was – we hadden alleen houtlijm en shitty lijmpistool lijm en een stuk harde schuim die moeilijk was om te snijden. gelukkig kon ik bob om advies vragen: wat je nodig hebt is kit, niet lijm, of lijm en genoeg verbindend oppervlak. pak een broodmes voor de schuim, dan kan je zagen. en eigenlijk is het veel simpler als je een 90 degree angle gebruikt…of schroeven, maar dan heb je ook te weinig oppervlakte om te hechten…

midnight rolled around en na een aantal mislukte pogingen zei ik “dit gaat gewoon lukken”…and it did!

was het nog kwetsbaar met alleen schuim en shitty lijmpistool lijm? zeker weten. maar ik wilde doorzetten voor norman. hij zei het niet, maar ik kreeg het gevoel dat norman best eenzaam is; dat hij in het verpleeghuis nog geen andere mede-avonturiers heeft ontmoet. ik wilde hem iets geven om hem op te peppen en in exchange kreeg ik ook dat kickje dat ik altijd krijg wanneer een concept een creatie wordt.

de volgende dag gingen we om 10:30 het schilderij aan norman bezorgen.

deze keer was hij snel om aan ons op te warmen. toen we hem het schilderij lieten zien begon hij om te gloeien, grote glimlach op zijn gezicht. maar ik wou nog wat toevoegen aan ons kunstwerk:

de avond ervoor dacht ik aan de verhalen die norman had verteld en hoe ze over impactvolle herinneringen gaan. ik wilde met de bezorging ook een moment van maken – en in mijn achterhoofd dacht ik “stel dat hij ooit zwaar dement wordt, dan heeft hij wat handvatten nodig om het moment gesymboliseerd van dit schilderij te herinneren”. en daardoor kwam ik op het idee dat wij – adája, norman en ik – onze vingerafdrukken op de achterkant van het schilderij zouden zetten. dat hij het schilderij letterlijk mee-maakt.

tegen het eind van ons bezoek kwam er een muzikant om met de bewoners te zingen – ‘elke woensdag’, zei norman – hij vond het altijd heel leuk.

tijdens de optrede riep norman een verzoeknummertje uit, en ik dacht aan hoe hij vroeger radio stanvaste belde met een verzoeknummertje. met zijn sigaretten altijd in handbereik, dacht ik aan de 17-jarige die het zo stoer vond om te roken…

de avonturier in norman is nog heel duidelijk te zien, als je de tijd neemt om met hem te praten. hopelijk maakt ons schilderij een goede spiegel voor zijn spirit.

all you can art: het maakproces / my papercut prom dress

previously on pip’s squeak: we went shopping for shade and made a bunch of papercuts.

en na de eerste batch wist ik nog steeds niet hoe mijn innerlijke saboteur eruit zou zien. sinds toen we deze opdracht kregen, heb ik het heel erg moeilijk gevonden om mezelf van mijn innerlijke saboteur te scheiden. met “shade’ was ik heel gefocust op hoe mijn saboteur mij beïnvloedt. dat ik in een floor-coloured doek zou verdwijnen, of dat ik gesneden wordt door een papier lint.

maar dan zou dat niet “your inner saboteur come to life” zijn, dat zou meer “wat er met jou gebeurt als je innerlijke saboteur buiten komt”. ik ben niet de ster van de runway – dat is mijn innerlijke saboteur. en hoe ziet hij/zij eruit?

als ik me los koppel van de innerlijke saboteur, dan is hij gewoon een blob. a big, sad blob who has nothing better to do than hurt other people with her words. maar natuurlijk kan je een “blob” op een miljoen manieren uitschetsen…dus weer concept, maar geen afbeelding.

in ieder geval, wist ik dat ik meer papercuts nodig zou hebben en ik zette mijn analytische hoofd uit om de dingen te maken. uiteindelijk ben ik op het gedacht van “louis vuitton swooshy dress/pant legs” en “suicidal prom dress” gekomen. waarom? ja, dat moet je aan mijn squirreltjes vragen…

ok, snel ‘schetsen”:

cool! het idee blijkt te werken en ik keur het aesthetisch goed. volgende taak: een plek maken om het ding handiger te kunnen maken (thanks, roxy!) en structureel integriteit verbeteren:

na een dag begon ik het echt voor me te zien…

en achteraf gezien, was dit het punt dat ik helemaal in het project ging. ik was in een flow – tijd ging megasnel voorbij maar bleek ook stil te staan. david vroeg me “heb je genoeg gegeten en gedronken vandaag?” nope – doe ik straks wel…

de volgende dag: beetje meer ‘plumage’ en een corset erbij die op de rock goed aansluit en dan is ie bijna af!

aan de ene kant, was ik heel blij dat de jurk technisch is gelukt. ik kan erin ronddraaien, hij valt niet uit elkaar, de vibe klopt, hij is mooi, ik zie mijn ziel erin.

aan de ‘binnen’ kant, sinds het begin van mijn flow, heb ik ook wat pijn in mijn achterhoofd, een soort ätzend pijn die ervoor zorgt dat ik niet super lekker in mijn vel zit. hah, logisch – hetzelfde soort pijn dat je voelt van een duizend papercuts. het is raar: op deze blaadjes staan woorden die mijn ouders (grotendeels mijn moeder) ooit tegen mij heeft gezegd. ik ben er ver genoeg overheen dat ik niet in een complete mental breakdown ga (heb ik al eerder gedaan ;p) maar de aanwezigheid van mijn papercut prom dress, van deze mooie, nauwkeurige creatie die ik zelf in de wereld heb gebracht – en eigenlijk best trots op ben, en waar ik ook misschien van hou – zijn aanwezigheid doet me pijn. en het is een rimpel van een pijn die ik al lang heb losgelaten. ik heb dit niet nodig in mijn leven.

I have to burn it! and asafp. why can’t it be now? arrrrgh – why is the finissage so far away? I don’t want to spend another moment with this thing. and fuck how milieu-onvriendelijk het is, because I want to do it for me. and I’ll invite my friends and we’ll make it a performance, make a video. have that be the end of these papercuts.

tenminste, dat dacht ik gisteren.

this dress took over my consciousness; kept me thinking, feeling, and doodling until hours past my bedtime…and I let it, because it’s part of the process.

wat tirzo zei klopt weer: soms voel je iets over je werk, slaap je een nacht, en voel je je heel anders over je werk de volgende dag.

die achtergrondpijn van een paar dagen geleden voel ik niet meer zo erg. ik moest het gewoon doorvoelen; echt de tijd voor nemen om aanwezig met mijn pijn te zijn. squirrel balie dichtgooien en gewoon naar de jurk kijken om uiteindelijk er vrede mee te kunnen sluiten.

the current train of thought is: I can’t burn the dress. het is niet goed voor het milieu en gaat tegen mijn principes in. maar wat dan, moet ik met mijn papercut prom dress doen?

how do you heal papercuts? time.
how do you clean blood off paper? you don’t.
how do you cover up scars? tattoos.

misschien ga ik em spuiten. of hervormen in iets anders. yeah! I like that: het rood van het bloed van mijn papercuts toveren in het rood van liefde.

all you can art: look, and don’t you dare take your eyes off of me

just a quickie with my morning coffee:

something has changed inside me since the house of vinyard ballroom 101 / vogue femme / sex siren workshop last wednesday…

I have a new sense of confidence, a new sense of “fuck it”…a new sense of “I am here – and I will be seen!” and it’s influenced the way I approach my art.

the changes are subtle: I have a little extra spring in my step. I have a sense of “ain’t nobody gonna cut me down”. ik durf meer – ik durf volledig mezelf te zijn en dat te delen – bloot te stellen – aan anderen. ik durf gezien te worden, ook al is het niet altijd sunshine en rainbows.

gisteren had ik het met mijn vrienden over mijn persoonlijke ontwikkeling. het ging ongeveer zo: voor een lange tijd wilde ik gewoon onzichtbaar zijn. onzichtbaar en spoorloos, omdat ik zo ben opgevoed. toen leerde ik op een gegeven moment: ook ik mag er zijn. later, was het “ook ik mag blij zijn”; en nog later, “ook ik mag dingen willen”

ballroom takes that entire “module” and bumps it up to a whole new level. it’s not just about taking up space – it’s about owning the space and being welcome to do so; in fact, it’s either you own the space or it’s a chop. and once you know how it feels like on the runway, you know how it should feel like in the real world. you practice in a safe space where everyone else is also learning to own the space, and it makes you less scared of doing it in the real world where the spaces are not always so safe. that’s the gist of what I got from the workshop last week anyway.

what’s the point of saying all this?

gisteren, tot mijn eigen verbazing, begon ik te werken aan mijn innerlijke saboteur outfit. puur uit intuitie, met de trefwoorden “shade” en “papercuts”. ik deed zonder veel te denken, en als ik terugkijk aan wat ik precies deed, denk ik “heh – dat had ik waarschijnlijk een maand geleden niet durven…”

stel je voor: het is een marktdag, heel druk met groenten, fruit, kleren, kringloopspullen allemaal te koop. je kan nauwelijks een fiets of kinderwagen door de massa mensen doordouwen….en toen komt pip uit de kringloop met dit om zich heen:

zonder woorden, alleen met een energie van “move, bitch!”…en de mensen maakten gewoon ruimte voor me.

gek genoeg: er was een tijd toen ik helemaal bang was om naar de markt te gaan, want dan zou ik zeker iemand in de weg staan. ik was ook bang om “pardon” tegen mensen te zeggen, want wie denk ik dat ik ben, om iemand anders te vragen om zich te verplaatsen dat ik langs kan. ik weet dit allemaal feitelijk – ik kan het nog voor me zien, deze herinneringen…maar ik kan het bijna niet geloven dat dat ooit mijn realiteit was.

ok terug naar de drukke marktdag – ik ging spelen met energie: op het moment dat ik een “ahh sorry, pardon, ik weet dat ik dit onhandig doe en dat ik jullie allemaal in de weg sta, mag ik heeeeel even door?” energie aantrok, kreeg ik ineens geen ruimte meer. de ruimte gaan mensen jou niet zomaar geven – de ruimte moet je pakken en uitbuiten (zolang je niemand anders schade doet).

ok – “shade” – check!

het nadeel van werken zonder schetsen is dat je binnen een project heel lang het gevoel hebt van “ik heb absoluut geen idee wat ik aan het doen ben”. het voordeel is dat je de voldoening krijgt wanneer al je uit-gevoel-gemaakte elementen bij elkaar komen in een geheel. ik heb nog steeds geen idee hoe mijn innerlijke saboteur eruit ziet, maar wat ik wel weet is dat zijn “wapen” uit papercuts bestaat. omdat hij ook zelf bijna dood is gebloed door papercuts van anderen.

dus ging ik dit maken:

…in een openbare ruimte waar alle bezoekers en medestudenten en kunsthal mensen mij kon zien tijdens het maakproces. dit zijn letterlijk de dingen die mijn ouders tegen mij hebben gezegd toen ik een kind was, al mijn persoonlijk littekens, nu on display for the world to see – and I didn’t give a fuck.

“papercuts” – check!

de pip van een maand geleden zou denken “doe maar niet zo opvallend!” of “dit kan je beter thuis doen want de dingen zijn best naar…” of “je doet het alleen voor aandacht…jouw leven was toch niet zo slecht…” of some other excuse to allow myself to hide and not be seen. to not take the risk. to avoid real vulnerability.

en de bezoekers merkten dat ook: gisteren kreeg ik de meeste toeschouwers tijdens mijn maakproces – er ontstond gesprekken over mijn werk, mijn pijn en mijn overwinning. en het was niet “too much” en het was niet “aandachtszoekend” en ik denk dat de bezoekers het juist fijn vonden dat ik aanspreekbaar was.

het is tijd om die levenslesmodule uit te breiden: ook mijn verhaal mag gehoord worden. ook ik mag trots zijn op wie ik ben en wie ik word. ook ik mag af en toe shinen, en ik mag het leuk vinden en dat vindt de andere niet automatisch vervelend.

and I got this all out of one ballroom workshop.

all you can art: het maakproces / reinventing the freakin’ wheel

het begon 2 weken geleden, toen we twee opdrachten kregen van goretti:

maak iets that you’re passionate about
maak iets in de kader van protest / activism / vrijheid

de “protest” opdracht kwam na aanleiding van een tentoonstelling bij de kunsthal: (h)erkennen, herbouwen over het koloniaal verleden van rotterdam en hoe het een rol speelt in het heden. op het eind van de tentoonstelling hebben bezoekers van de kunsthal de mogelijkheid om zelf aan de slag te gaan, om een protest bord te maken uit karton en markers.

de “passie” opdracht – nou, vanzelfsprekend, toch? zonder passie is er geen kunst. in ieder geval zorgt de opdracht ervoor dat je iets maakt voor de juiste redenen.

ergens op deze site schrijf ik dat ik een “efficiency junky” ben, dus voor mij was het heel duidelijk dat die twee opdrachten één gaan zijn. en waar zit mijn passie momenteel? mijn euc – electric unicycle – of voortaan op deze site, “eenwieler” of gewoon “wiel”.

toevallig is het ook iets om over te protesteren: het is namelijk nog niet expliciet legaal om op zo een wiel te rijden in nederland terwijl ze 1) heel weinig electriciteit verbruiken, 2) zijn praktisch en verplaatsbaar, je kan ze makkelijk in de auto of ov meenemen, 3) veel intuitiever zijn dan een brommer, fiets of (e-)step en 4) gewoon leuk zijn om te rijden. het gaat ook om vrijheid: zolang ik niemand anders schade doe, waarom zou ik mijn gekozen vervoersmiddel niet mogen gebruiken? de nederlandse regiering loopt achter – en voor hen staat de legalisatie van euc’s ver onderaan op de prioriteitenlijst. moeten we dan echt op hen wachten voordat we ons duurzamer en praktischer door de stad mogen verplaatsen?

ik ging snel aan de slag – weer zonder schetsen – met karton, tape en een stanley mes:

voor mij was het belangrijk om met karton te blijven werken, dat mijn eindproduct materiaal verbonden zou zijn met de protestborden gemaakt door de bezoekers.

op het eind van de dag deelden we onze progress met elkaar. als ik naar mijn klasgenoten keek, leken ze allemaal iets over een “belangrijk” thema te doen: milieuvervuiling, het privilege van mogen rusten, dierenrechten, patiënten behandelen als mensen ipv bloedwaardes…en wat doe ik? ik tackle het luxeprobleem van hoe je wiel in beslag kan worden genomen omdat er geen duidelijke wetgeving is. pffff.

maar in gesprek met goretti en mijn klasgenoten kwam ik tot de conclusie dat niet alles wat ik maak hoeft serieus te zijn. het sluit aan bij wat tirzo zegt over het maakproces: je moet zo dicht bij jezelf blijven en niet geven om je kunst bijv. verkoopbaar of sociaal wenselijk te maken.

het maakproces gaat ook over studies doen, om te bepalen welke medium je wilt gebruiken, welke kleuren, materialen, vorm(en), technieken….om een zo nauwkeurig mogelijk representatie van je gedachten/gevoelens te maken.

en man waren er veel studies:

omdat ik niet blij was met hoe de verf eruit zag op de witte tape die ik had gebruikt in mijn eerste versie van mijn karton wiel (en omdat achteraf verven moeilijker is dan verven voor in elkaar zetten), deed ik het overnieuw, deze keer met alleen karton op de buitenkant. ik heb ook een wielklem toegevoegd om mijn punt duidelijker te maken:

maar iets klopte niet met de wielklem en structurele stabiliteit was twijfelachtig.

bovendien, was mijn origineel idee om een zaklamp te gebruiken, dat een schaduw met “FREE THE EUCs” zou worden geprojecteerd vanuit het voorlicht van het wiel op de muur.

maar dat lukte niet, elvis zei zelfs “ja, dat gaat nooit lukken…je moet een lightbox of zoiets bouwen als je dat wil doen”

ok, volgend idee: we gebruiken een tracer/tekentool (thanks bob!)…maar toen was het huidige wiel er te klein voor

en dus kwam er een groter, stabieler wiel

maar toch geen projectie…want we mochten ons werk niet meer installeren in hall 3 met de andere protestborden. jammer, maar niet erg, want het liet me denken over hoe en wat ik mijn wiel wou laten ‘spreken’ / ‘zeggen’.

ik zat een paar dagen te denken over wat ik het publiek wilde vertellen over eenwielers, over duurzaamheid, over transhumanism, over de therapeutische effect van eenwieler leren rijden…maar in mijn achterhoofd vroeg ik me steeds af, “why should they care?”

toen ging ik dichter bij mezelf kijken…en the truth is, ik ben gewoon verliefd op mijn wiel – niet eenwielers in het algemeen – maar mijn mten4. als ik vanuit mijn emoties werk in plaats van logica, is het thema veel persoonlijker: niet “free the euc’s”, maar “free my wheel”. niet verschillende borden met informatie alsof je op school zit, maar tekeningen over wat mijn wiel voor mij betekent.

het is niet per se mijn taak om mensen te educaten – maar om mensen te prikkelen, om nieuwsgierigheid op te wekken. als ze geïnteresseerd zijn, als ze erom geven, dan leren ze vanzelf over het thema.

vandaag dus een begin gemaakt met “mten & me: a love story”:

wordt vervolgd!