just a quickie with my morning coffee:
something has changed inside me since the house of vinyard ballroom 101 / vogue femme / sex siren workshop last wednesday…
I have a new sense of confidence, a new sense of “fuck it”…a new sense of “I am here – and I will be seen!” and it’s influenced the way I approach my art.
the changes are subtle: I have a little extra spring in my step. I have a sense of “ain’t nobody gonna cut me down”. ik durf meer – ik durf volledig mezelf te zijn en dat te delen – bloot te stellen – aan anderen. ik durf gezien te worden, ook al is het niet altijd sunshine en rainbows.
gisteren had ik het met mijn vrienden over mijn persoonlijke ontwikkeling. het ging ongeveer zo: voor een lange tijd wilde ik gewoon onzichtbaar zijn. onzichtbaar en spoorloos, omdat ik zo ben opgevoed. toen leerde ik op een gegeven moment: ook ik mag er zijn. later, was het “ook ik mag blij zijn”; en nog later, “ook ik mag dingen willen”
ballroom takes that entire “module” and bumps it up to a whole new level. it’s not just about taking up space – it’s about owning the space and being welcome to do so; in fact, it’s either you own the space or it’s a chop. and once you know how it feels like on the runway, you know how it should feel like in the real world. you practice in a safe space where everyone else is also learning to own the space, and it makes you less scared of doing it in the real world where the spaces are not always so safe. that’s the gist of what I got from the workshop last week anyway.
what’s the point of saying all this?
gisteren, tot mijn eigen verbazing, begon ik te werken aan mijn innerlijke saboteur outfit. puur uit intuitie, met de trefwoorden “shade” en “papercuts”. ik deed zonder veel te denken, en als ik terugkijk aan wat ik precies deed, denk ik “heh – dat had ik waarschijnlijk een maand geleden niet durven…”
stel je voor: het is een marktdag, heel druk met groenten, fruit, kleren, kringloopspullen allemaal te koop. je kan nauwelijks een fiets of kinderwagen door de massa mensen doordouwen….en toen komt pip uit de kringloop met dit om zich heen:
zonder woorden, alleen met een energie van “move, bitch!”…en de mensen maakten gewoon ruimte voor me.
gek genoeg: er was een tijd toen ik helemaal bang was om naar de markt te gaan, want dan zou ik zeker iemand in de weg staan. ik was ook bang om “pardon” tegen mensen te zeggen, want wie denk ik dat ik ben, om iemand anders te vragen om zich te verplaatsen dat ik langs kan. ik weet dit allemaal feitelijk – ik kan het nog voor me zien, deze herinneringen…maar ik kan het bijna niet geloven dat dat ooit mijn realiteit was.
ok terug naar de drukke marktdag – ik ging spelen met energie: op het moment dat ik een “ahh sorry, pardon, ik weet dat ik dit onhandig doe en dat ik jullie allemaal in de weg sta, mag ik heeeeel even door?” energie aantrok, kreeg ik ineens geen ruimte meer. de ruimte gaan mensen jou niet zomaar geven – de ruimte moet je pakken en uitbuiten (zolang je niemand anders schade doet).
ok – “shade” – check!
het nadeel van werken zonder schetsen is dat je binnen een project heel lang het gevoel hebt van “ik heb absoluut geen idee wat ik aan het doen ben”. het voordeel is dat je de voldoening krijgt wanneer al je uit-gevoel-gemaakte elementen bij elkaar komen in een geheel. ik heb nog steeds geen idee hoe mijn innerlijke saboteur eruit ziet, maar wat ik wel weet is dat zijn “wapen” uit papercuts bestaat. omdat hij ook zelf bijna dood is gebloed door papercuts van anderen.
dus ging ik dit maken:
…in een openbare ruimte waar alle bezoekers en medestudenten en kunsthal mensen mij kon zien tijdens het maakproces. dit zijn letterlijk de dingen die mijn ouders tegen mij hebben gezegd toen ik een kind was, al mijn persoonlijk littekens, nu on display for the world to see – and I didn’t give a fuck.
“papercuts” – check!
de pip van een maand geleden zou denken “doe maar niet zo opvallend!” of “dit kan je beter thuis doen want de dingen zijn best naar…” of “je doet het alleen voor aandacht…jouw leven was toch niet zo slecht…” of some other excuse to allow myself to hide and not be seen. to not take the risk. to avoid real vulnerability.
en de bezoekers merkten dat ook: gisteren kreeg ik de meeste toeschouwers tijdens mijn maakproces – er ontstond gesprekken over mijn werk, mijn pijn en mijn overwinning. en het was niet “too much” en het was niet “aandachtszoekend” en ik denk dat de bezoekers het juist fijn vonden dat ik aanspreekbaar was.
het is tijd om die levenslesmodule uit te breiden: ook mijn verhaal mag gehoord worden. ook ik mag trots zijn op wie ik ben en wie ik word. ook ik mag af en toe shinen, en ik mag het leuk vinden en dat vindt de andere niet automatisch vervelend.
and I got this all out of one ballroom workshop.
Leave a comment