all you can art: het maakproces / reinventing the freakin’ wheel

het begon 2 weken geleden, toen we twee opdrachten kregen van goretti:

maak iets that you’re passionate about
maak iets in de kader van protest / activism / vrijheid

de “protest” opdracht kwam na aanleiding van een tentoonstelling bij de kunsthal: (h)erkennen, herbouwen over het koloniaal verleden van rotterdam en hoe het een rol speelt in het heden. op het eind van de tentoonstelling hebben bezoekers van de kunsthal de mogelijkheid om zelf aan de slag te gaan, om een protest bord te maken uit karton en markers.

de “passie” opdracht – nou, vanzelfsprekend, toch? zonder passie is er geen kunst. in ieder geval zorgt de opdracht ervoor dat je iets maakt voor de juiste redenen.

ergens op deze site schrijf ik dat ik een “efficiency junky” ben, dus voor mij was het heel duidelijk dat die twee opdrachten één gaan zijn. en waar zit mijn passie momenteel? mijn euc – electric unicycle – of voortaan op deze site, “eenwieler” of gewoon “wiel”.

toevallig is het ook iets om over te protesteren: het is namelijk nog niet expliciet legaal om op zo een wiel te rijden in nederland terwijl ze 1) heel weinig electriciteit verbruiken, 2) zijn praktisch en verplaatsbaar, je kan ze makkelijk in de auto of ov meenemen, 3) veel intuitiever zijn dan een brommer, fiets of (e-)step en 4) gewoon leuk zijn om te rijden. het gaat ook om vrijheid: zolang ik niemand anders schade doe, waarom zou ik mijn gekozen vervoersmiddel niet mogen gebruiken? de nederlandse regiering loopt achter – en voor hen staat de legalisatie van euc’s ver onderaan op de prioriteitenlijst. moeten we dan echt op hen wachten voordat we ons duurzamer en praktischer door de stad mogen verplaatsen?

ik ging snel aan de slag – weer zonder schetsen – met karton, tape en een stanley mes:

voor mij was het belangrijk om met karton te blijven werken, dat mijn eindproduct materiaal verbonden zou zijn met de protestborden gemaakt door de bezoekers.

op het eind van de dag deelden we onze progress met elkaar. als ik naar mijn klasgenoten keek, leken ze allemaal iets over een “belangrijk” thema te doen: milieuvervuiling, het privilege van mogen rusten, dierenrechten, patiënten behandelen als mensen ipv bloedwaardes…en wat doe ik? ik tackle het luxeprobleem van hoe je wiel in beslag kan worden genomen omdat er geen duidelijke wetgeving is. pffff.

maar in gesprek met goretti en mijn klasgenoten kwam ik tot de conclusie dat niet alles wat ik maak hoeft serieus te zijn. het sluit aan bij wat tirzo zegt over het maakproces: je moet zo dicht bij jezelf blijven en niet geven om je kunst bijv. verkoopbaar of sociaal wenselijk te maken.

het maakproces gaat ook over studies doen, om te bepalen welke medium je wilt gebruiken, welke kleuren, materialen, vorm(en), technieken….om een zo nauwkeurig mogelijk representatie van je gedachten/gevoelens te maken.

en man waren er veel studies:

omdat ik niet blij was met hoe de verf eruit zag op de witte tape die ik had gebruikt in mijn eerste versie van mijn karton wiel (en omdat achteraf verven moeilijker is dan verven voor in elkaar zetten), deed ik het overnieuw, deze keer met alleen karton op de buitenkant. ik heb ook een wielklem toegevoegd om mijn punt duidelijker te maken:

maar iets klopte niet met de wielklem en structurele stabiliteit was twijfelachtig.

bovendien, was mijn origineel idee om een zaklamp te gebruiken, dat een schaduw met “FREE THE EUCs” zou worden geprojecteerd vanuit het voorlicht van het wiel op de muur.

maar dat lukte niet, elvis zei zelfs “ja, dat gaat nooit lukken…je moet een lightbox of zoiets bouwen als je dat wil doen”

ok, volgend idee: we gebruiken een tracer/tekentool (thanks bob!)…maar toen was het huidige wiel er te klein voor

en dus kwam er een groter, stabieler wiel

maar toch geen projectie…want we mochten ons werk niet meer installeren in hall 3 met de andere protestborden. jammer, maar niet erg, want het liet me denken over hoe en wat ik mijn wiel wou laten ‘spreken’ / ‘zeggen’.

ik zat een paar dagen te denken over wat ik het publiek wilde vertellen over eenwielers, over duurzaamheid, over transhumanism, over de therapeutische effect van eenwieler leren rijden…maar in mijn achterhoofd vroeg ik me steeds af, “why should they care?”

toen ging ik dichter bij mezelf kijken…en the truth is, ik ben gewoon verliefd op mijn wiel – niet eenwielers in het algemeen – maar mijn mten4. als ik vanuit mijn emoties werk in plaats van logica, is het thema veel persoonlijker: niet “free the euc’s”, maar “free my wheel”. niet verschillende borden met informatie alsof je op school zit, maar tekeningen over wat mijn wiel voor mij betekent.

het is niet per se mijn taak om mensen te educaten – maar om mensen te prikkelen, om nieuwsgierigheid op te wekken. als ze geïnteresseerd zijn, als ze erom geven, dan leren ze vanzelf over het thema.

vandaag dus een begin gemaakt met “mten & me: a love story”: