previously on pip’s squeak: we went shopping for shade and made a bunch of papercuts.
en na de eerste batch wist ik nog steeds niet hoe mijn innerlijke saboteur eruit zou zien. sinds toen we deze opdracht kregen, heb ik het heel erg moeilijk gevonden om mezelf van mijn innerlijke saboteur te scheiden. met “shade’ was ik heel gefocust op hoe mijn saboteur mij beïnvloedt. dat ik in een floor-coloured doek zou verdwijnen, of dat ik gesneden wordt door een papier lint.
maar dan zou dat niet “your inner saboteur come to life” zijn, dat zou meer “wat er met jou gebeurt als je innerlijke saboteur buiten komt”. ik ben niet de ster van de runway – dat is mijn innerlijke saboteur. en hoe ziet hij/zij eruit?
als ik me los koppel van de innerlijke saboteur, dan is hij gewoon een blob. a big, sad blob who has nothing better to do than hurt other people with her words. maar natuurlijk kan je een “blob” op een miljoen manieren uitschetsen…dus weer concept, maar geen afbeelding.
in ieder geval, wist ik dat ik meer papercuts nodig zou hebben en ik zette mijn analytische hoofd uit om de dingen te maken. uiteindelijk ben ik op het gedacht van “louis vuitton swooshy dress/pant legs” en “suicidal prom dress” gekomen. waarom? ja, dat moet je aan mijn squirreltjes vragen…
ok, snel ‘schetsen”:
cool! het idee blijkt te werken en ik keur het aesthetisch goed. volgende taak: een plek maken om het ding handiger te kunnen maken (thanks, roxy!) en structureel integriteit verbeteren:
na een dag begon ik het echt voor me te zien…
en achteraf gezien, was dit het punt dat ik helemaal in het project ging. ik was in een flow – tijd ging megasnel voorbij maar bleek ook stil te staan. david vroeg me “heb je genoeg gegeten en gedronken vandaag?” nope – doe ik straks wel…
de volgende dag: beetje meer ‘plumage’ en een corset erbij die op de rock goed aansluit en dan is ie bijna af!
aan de ene kant, was ik heel blij dat de jurk technisch is gelukt. ik kan erin ronddraaien, hij valt niet uit elkaar, de vibe klopt, hij is mooi, ik zie mijn ziel erin.
aan de ‘binnen’ kant, sinds het begin van mijn flow, heb ik ook wat pijn in mijn achterhoofd, een soort ätzend pijn die ervoor zorgt dat ik niet super lekker in mijn vel zit. hah, logisch – hetzelfde soort pijn dat je voelt van een duizend papercuts. het is raar: op deze blaadjes staan woorden die mijn ouders (grotendeels mijn moeder) ooit tegen mij heeft gezegd. ik ben er ver genoeg overheen dat ik niet in een complete mental breakdown ga (heb ik al eerder gedaan ;p) maar de aanwezigheid van mijn papercut prom dress, van deze mooie, nauwkeurige creatie die ik zelf in de wereld heb gebracht – en eigenlijk best trots op ben, en waar ik ook misschien van hou – zijn aanwezigheid doet me pijn. en het is een rimpel van een pijn die ik al lang heb losgelaten. ik heb dit niet nodig in mijn leven.
I have to burn it! and asafp. why can’t it be now? arrrrgh – why is the finissage so far away? I don’t want to spend another moment with this thing. and fuck how milieu-onvriendelijk het is, because I want to do it for me. and I’ll invite my friends and we’ll make it a performance, make a video. have that be the end of these papercuts.
tenminste, dat dacht ik gisteren.
this dress took over my consciousness; kept me thinking, feeling, and doodling until hours past my bedtime…and I let it, because it’s part of the process.
wat tirzo zei klopt weer: soms voel je iets over je werk, slaap je een nacht, en voel je je heel anders over je werk de volgende dag.
die achtergrondpijn van een paar dagen geleden voel ik niet meer zo erg. ik moest het gewoon doorvoelen; echt de tijd voor nemen om aanwezig met mijn pijn te zijn. squirrel balie dichtgooien en gewoon naar de jurk kijken om uiteindelijk er vrede mee te kunnen sluiten.
the current train of thought is: I can’t burn the dress. het is niet goed voor het milieu en gaat tegen mijn principes in. maar wat dan, moet ik met mijn papercut prom dress doen?
how do you heal papercuts? time.
how do you clean blood off paper? you don’t.
how do you cover up scars? tattoos.
misschien ga ik em spuiten. of hervormen in iets anders. yeah! I like that: het rood van het bloed van mijn papercuts toveren in het rood van liefde.
Lieve Pip dank voor je eerlijkheid. Dat is helend voor iedereen die worstelt. Je hebt me geraakt.
Lieve Pip,
Diepe buiging voor jouw reis, jouw realiteit en dank dat je ons daarin hebt meegenomen. De jurk is prachtig. We hebben af en toe gepraat over hoe anderen over een onschuldig kind een oordeel kunnen vellen. En wij daar nog zoveel jaren later nog ge-kwetst door voelen. Ik voel jouw jurk/ juk en dan heb ik het nog niet eens live gezien. Mooi Pip! 😘