vorige week hadden we les van david en hij introduceerde zijn project, kunst thuisbezorgd, aan ons. van hem kregen we 2 opdrachten:
- heb een gesprek met een bewoner van een ouderen verpleeghuis, en op basis van dat gesprek, maak een schilderij voor je deelnemer en bezorg het een week later
- pimp zijn (misschien binnenkort verplaatsbaar) kunst thuisbezorgd huisje
mijn eerste gedacht was: hoe cool zou het zijn om kunst thuisbezorgd te koppelen met de (binnenkort mobiele) crisiscatering winkel? voor mij kwam het opdracht een stap dichter bij mijn dagelijks ‘werk’, en het voelde als een nieuwe smaak “just another day at the office” – met gebruik van beeldend kunst in plaats van eten als middel om mensen te bereiken…
anyway, adája en ik besloten om samen op dit project te werken. we gingen naar het verpleeghuis en zat aan tafel met een surinaamse man in een rolstoel, norman.
in het begin bleek norman er niet zo heel veel zin in ons gesprek te hebben. hij was een beetje terughoudend, had een serieus gezicht, wou buiten gaan roken, en klaagde veel over de soep dat ze elke dag voor lunch krijgen.
we gaven hem de ruimte om te mopperen, maar bogen het gesprek snel om naar een ander thema. wat ons meteen opviel over norman is dat hij een ring van de vrijmetselarij (free masons) aan had. hij mocht ons natuurlijk niet veel over vertellen, maar toen kwam we op het thema van eigenwijsheid. hij vertelde over hoe hij best eigenwijs was, toen hij jonger was. hij ging wildcamperen in suriname (waar het mag – ‘niemand gaat je daar lasting vallen’) en hoe hij zijn eigen eten (kippen, wildzwijn) schoot. toen hij 21 jaar was, kwaam hij naar nederland – ging elke avond uit en bleef avonturen.
norman vertelde over radio stanvaste, hoe hij het leuk vond om de radiostation te bellen en praten met met de host, af en toe met een verzoeknummertje. hij vertelde ook over de bloem met dezelfde naam – stanvaste – die ook eigenwijs is omdat hij overal in de wereld kan groeien, ook als het heel droog is.
maar toen kreeg norman een aantal tia’s, wat ervoor zorgde dat hij niet meer zo veel kon doen. hij moest een rolstoel in, had moeite met lichamelijke coördinatie en dacht niet meer so scherp als toen hij jonger was. je kon zijn verdriet en rouw voelen toen hij vertelde over zijn leven na de tia’s, maar daaronder kon je nog zien dat norman altijd het avontuur in de situatie kan vinden.
genoeg inspiratie voor ons schilderij dus! dit is wat eruit kwam:
tijdens een feedbackronde gaf david ons te tip om een scharnier te gebruiken om de twee stukken aan elkaar vast te zetten, om het werk meer verbinding en fysieke diepte te geven. ja leuk idee – maar het was al 22:00 ‘s avonds, adája was net klaar met haar schilderij en ik was moe na een avond invallen bij hotspot hutspot schieham…
en als ik een vergelijking wil maken tussen hotspot hutspot en kunst thuisbezorgd – het gaat niet om het eten of het kunstwerk zelf. het gaat om kunst gebruiken als middel om interacties met mensen te faciliteren; om momenten te maken. dus wat we al hadden…dat was al goed genoeg, want het schilderij was alleen een symbool to remember our gesprek and that people care about him.
maar toch zag het er te leuk uit om het niet te doen…
het enige probleem was – we hadden alleen houtlijm en shitty lijmpistool lijm en een stuk harde schuim die moeilijk was om te snijden. gelukkig kon ik bob om advies vragen: wat je nodig hebt is kit, niet lijm, of lijm en genoeg verbindend oppervlak. pak een broodmes voor de schuim, dan kan je zagen. en eigenlijk is het veel simpler als je een 90 degree angle gebruikt…of schroeven, maar dan heb je ook te weinig oppervlakte om te hechten…
midnight rolled around en na een aantal mislukte pogingen zei ik “dit gaat gewoon lukken”…and it did!
was het nog kwetsbaar met alleen schuim en shitty lijmpistool lijm? zeker weten. maar ik wilde doorzetten voor norman. hij zei het niet, maar ik kreeg het gevoel dat norman best eenzaam is; dat hij in het verpleeghuis nog geen andere mede-avonturiers heeft ontmoet. ik wilde hem iets geven om hem op te peppen en in exchange kreeg ik ook dat kickje dat ik altijd krijg wanneer een concept een creatie wordt.
de volgende dag gingen we om 10:30 het schilderij aan norman bezorgen.
deze keer was hij snel om aan ons op te warmen. toen we hem het schilderij lieten zien begon hij om te gloeien, grote glimlach op zijn gezicht. maar ik wou nog wat toevoegen aan ons kunstwerk:
de avond ervoor dacht ik aan de verhalen die norman had verteld en hoe ze over impactvolle herinneringen gaan. ik wilde met de bezorging ook een moment van maken – en in mijn achterhoofd dacht ik “stel dat hij ooit zwaar dement wordt, dan heeft hij wat handvatten nodig om het moment gesymboliseerd van dit schilderij te herinneren”. en daardoor kwam ik op het idee dat wij – adája, norman en ik – onze vingerafdrukken op de achterkant van het schilderij zouden zetten. dat hij het schilderij letterlijk mee-maakt.
tegen het eind van ons bezoek kwam er een muzikant om met de bewoners te zingen – ‘elke woensdag’, zei norman – hij vond het altijd heel leuk.
tijdens de optrede riep norman een verzoeknummertje uit, en ik dacht aan hoe hij vroeger radio stanvaste belde met een verzoeknummertje. met zijn sigaretten altijd in handbereik, dacht ik aan de 17-jarige die het zo stoer vond om te roken…
de avonturier in norman is nog heel duidelijk te zien, als je de tijd neemt om met hem te praten. hopelijk maakt ons schilderij een goede spiegel voor zijn spirit.