ik was geboren aan biologische ouders met persoonlijkheidsstoornissen, die mij meenamen in hun gestoorde realiteit. het probleem was, als kind weet je niks anders dan de realiteit waarin je ouders jou opvoeden; en in de realiteit waarin ik was opgevoed bestonden mijn behoeftes, wensen, dromen, persoonlijkheid…gewoon niet. voor mijn ouders was ik een accessoire, een trofee, een marionet, een therapeut, een boksbal, degene die hun ontevredenheid met hun eigen levens zou oplossen…maar ook, volgens hen, de reden waarom ze zo een kutleven hadden. er was geen ruimte voor mij om gewoon mezelf te zijn, want ik had door hen geleerd dat ik, als mens, er niet mocht zijn.
maar toen ik 28 was, ontmoette ik mijn papa, en voor de eerste keer ervaarde ik ouderlijke onvoorwaardelijke liefde. voor het eerst mocht ik mezelf ontdekken en ontwikkelen. en net als hoe mijn biologische ouders mij hebben opgevoed in hun eigen gestoorde realiteit, kon ik met hulp van papa, mijn innerlijk kind heropvoeden in een zelf-gebouwde liefdevolle realiteit. mijn ultieme tweede kans.
lichamelijk was ik al 28 jaar oud, maar in mijn hoofd; in deze realiteit, was ik weer een puber, en dat vonden wij allebei prima.
nou…mijn leven is alles behalve saai, en om een lang verhaal kort te maken: één kankerdiagnose en de aanschaf van een iPad later kwam er dit plakboek uit.
lees verder voor pipje haar oorsprongsverhaal; deels geredigeerd ivm privacy.
voor mij was dit de eerste keer die ik tekende vanuit mijn hart. ik heb dit plakboek gemaakt als vaderdagscadeau voor papa…maar ook voor mezelf. ik was bang dat ik hem zou vergeten – niet in het algemeen – maar al de specifieke details van de momenten die mijn tweede kindertijd vormden. het is kut dat hij zo jong overleed – maar dan ook zo mooi dat ik zo diep over hem kan voelen. achteraf gezien was dit mijn springbord in de wereld van het maken van beeldend kunst.