this year’s cookiestorm – my usual period of many, many happenings from about the middle of august to the first or second week of september – has come and gone. and now that my head is no longer spinning, heb ik eindelijk de rust om erover te schijven.
het ging heel plots: op zondag stond ik de runway te lopen en mijn kunst aan anderen te laten zien, en maandagochtend om 7:00 stond ik weer in mijn “boterhamfabriek” om te zorgen dat alle broodjes op tijd de deur uit konden.
it was like a flip of a switch – heart and soul in one world, one cateringklus in an attempt to give myself some sort of transition, and then BAM! heart and soul directly back in the same place it was the day before all you can art began. except that I had had an intense summer fling with autonome beeldende kunst and I’m not ready to just put that in a box in the back of my mind and forget about it.
the feeling is hard to describe: it’s like…I was so tired from all the making, but making things gave me so much energy that I wanted to make more. so happy that everything to do with boterhamsters worked out smoothly…and it felt like a hit of the best drug in the world to be back on the workfloor, catching up with my team and working together to solve rotterdam’s hunger problem…but I was also so conflicted because I now had two passions competing for my time and attention. my head was a bit of a mess.
in de week na de finissage / eerste week boterhamsters maakte ik nog tijd om af en toe naar de kunsthal te gaan. om kunst op te halen voor de bezorging. om te kletsen met mijn klasgenoten en het ayca team… om van de laatste momenten op ayca eiland te genieten voordat alles werd afgebouwd. dat weekend mochten we ons werk ophalen en ik zag een kans om de ruimte één laatste keer uit te buiten.
een laatste performance:
en een laatste werk:
de bedoeling was de rood van mijn papercuts te toveren in de rood van liefde toch? en na deze collage had ik nog zo veel papercuts over…zo veel ideeën om wat ik daarmee wil doen…maar ook zo veel andere taken voor onze verhuizing en opschaling op werk.
de squirrels waren geïrriteerd dat ze ineens hamsters in hun ruimte hadden. de hamsters waren geïrriteerd dat de squirrels hun werkbanken vol hadden gegooid met kunstdingen.
maar het is niet anders. ze moeten gewoon de hoofdruimte leren delen:
want ik krijg er ook heel veel plezier van de toegepaste kant van kunst. van hoe onze transitie naar herbruikbare broodtrommels relatief vlot is gegaan, inclusief pip-ontworpen wikkel en blije vrijwilligers die hierdoor een zinvolle tijdbesteding hebben
en hoe we zo een team zijn dat een snelle verhuizing minimale invloed heeft op onze vibe. vanaf dag één liep je boven naar de nieuwe productiekeuken en voelde het alsof het al jaren zo draaide.
maar goed – het blijft een strijd om balans te vinden, tussen toegepast en autonoom; tussen hoe ik mijn gemaakte sociale impact kan optimaliseren, hoe ik mezelf zo nauwkeurig mogelijk kan uitdrukken, en ook tegelijkertijd genoeg kunnen lachen, eten en slapen.
voor nu accepteer ik dat ik niet op dezelfde tempo kan ‘maken’ als tijdens all you can art. in ons nieuwe pand op de brugwachter heb ik gelukkig een ateliertje, 10 m van onze productiekeuken. dat geeft me de mogelijkheid om beetje bij beetje aan mijn kunst te werken terwijl ik boterhamsters in de gaten houd:
mijn huidige uitdaging is mezelf zo overbodig op de werkvloer te maken dat ik een maand weg kan – naar curaçao om te ervaren waar al de kunstenaars van ayca vandaan komen, en misschien ook gaststudent spelen bij de ibb.
want…ja, sinds het eind van ayca, heb ik wel wat dingen gemaakt. maar dat was in mijn eentje zonder…dat ayca vibe. het is nowhere near as gezellig als toen we dat allemaal samen deden bij de kunsthal. ik hoefde niet eens met mijn klasgenoten te praten – het was al genoeg dat er andere mensen om me heen waren die ook kunst aan het maken waren, die ook open stonden voor wat voor avontuur dan ook, en die ook de noodzaak voelen om zich uit te drukken.
vandaar dat claire en ik een sociaal atelier gaan beginnen met een aantal ayca alumni, heel waarschijnlijk vanaf november dit jaar.
er is te groot een gat in ons leven sinds het eind van ayca en we kunnen gewoon niet zonder.
wordt vervolgd!
Hoi Pip
Mooi verwoord hoe onze tijd met AYCA was en hoe t’ nu is zonder… en een goed initiatief met Claire voor de Alumni!! T’ is èn , èn , en dat is altijd lastig het kost moeite om beide goed te doen en dat wil je graag!
Tot morgen
Groet Maarten