I ran away from home.
or rather, I got kicked out and the decided not to go back.
ik heb dit heel lang niet gevoeld – die intense, ätzende pijn als iemand jou verraadt, vooral als je het niet ziet komen, als het van iemand komt waar je ooit naar opkeek, van iemand met wie je er bewust voor had gekozen om het vertrouwensverband te laten groeien, van iemand die je binnenliet en van wie je ook een beetje van houdt.
maar ja, ook zulke mensen zijn alleen maar mens, en mensen kunnen bang worden, getriggerd raken, impulsief gedragen en anderen kwetsen in het proces. het probleem komt als er niet productief over kan worden gepraat. als je niet door a de verdedigingsmechanisme’s kan porren – als je niet allebei klaar zijn om in de spiegel te kijken en eerlijk bespreken wat er speelt – dan houdt het op een gegeven moment op.
ik had de privilege om te mogen ‘opgroeien’ als sociaal ondernemer onder de veiligheid en met de middelen en infrastructuur van hotspot hutspot. ooit kreeg ik alle ruimte, vrijheid en steun die ik nodig had om boterhamsters te bouwen – en die pakte ik ook. van klein wijkinitiatief tot echte ‘grote mensen’ onderneming, hebben we meer dan 30 scholen dagelijks voorzien van gezonde broodtrommels, meer dan 80 vrijwilligers een leuke tijd met zinvol doel kunnen geven, twee mensen een betaalde baan kunnen geven, en zijn we een supergrote pilotstudy aangegaan met het erasmus mc. niet slecht voor een jaar’s werk als ik het zelf mag zeggen.
maar toen werd ik e plots eruit geschopt – van mijn eigen project. email uitgezet, uit appgroepen verwijderd, geen tijd voor of interesse in of gedacht aan overdracht. het was een reactie uit boosheid en paniek, snap ik wel. maar als ik erover ging praten was de waarheid die ik heb ervaren helemaal gedraaid, fouten ontkend en geen rekening gehouden met mijn emoties of welzijn of…menszijn .
ik had boterhamsters mijn leven gemaakt – en binnen 10 seconden was ik van mijn eigen leven en passieproject buitengesloten. toen was het mij heel duidelijk dat boterhamsters nooit mijn project was, en dat was een bittere pil.
afgelopen zomer, bij all you can art, it’s like I discovered a wormhole between two distinct life paths I could follow. een dag voordat all you can art begon, stond ik met hart en ziel op de werkvloer in krootwijk als algemene…droom facilitator.
toen begon ayca en vanaf moment één besloot ik om er helemaal in te duiken…ik heb ayca mijn leven gemaakt want ik wist dat na de vijf weken zomerschool zou het niet meer mijn leven zijn.
übung macht den meister. en ik heb gelukkig/helaas heel veel oefening met bittere pillen…en dus ging ik mijn gewone post-explosie/implosie script draaien: veel gehuild, pijn doorgevoeld, van de opluchting genoten, boek gemaakt, afscheid genomen, en door!
laatste dag ayca / eerste dag van het shcooljaar zette ik de knop weer om: binnen 24 uur ging ik van kunstwerk presenteren, catwalk lopen en finissage cateren… tot energie brengen naar de werkvloer om 7:00 ‘s ochtends om de broodjes te maken en alle bestelling op tijd de deur uit te krijgen.
afgelopen zomer liet me zien dat het mogelijk was om mijn ander leven te leven – niet alleen dat het mogelijk is maar dat ik mijn ander leven ook heel leuk vind. dus toen ik uit mijn ‘sociaal ondernemer’ leven was geschopt, was het alleen maar logisch dat ik weer in mijn ‘autonome kunstenaar’ leven zou belanden.
dit is mijn leven nu. en zo ziet het eruit:
we hebben een studio – de 9 lives playground – in het schieblock, een van mijn favoriete gebouwen in rotterdam. het ging…eigenlijk vanzelf. advertentie gezien, gecheckt bij claire, gebeld…en twee dagen later had ik sleutels in mijn handen. oproep geplaatst in de ayca alumni groep – wie wil een plekkie huren? – zo gezegd, zo geregeld.
we vormden een collectief, waarmee we allemaal met en naast elkaar kunnen blijven creëren, inclusief flex plek voor mensen die even een dag of week of maand aan hun creatieve jeuk willen krabben. want dat was een van de wensen die ik in de wishing well had gegooid op het eind van de zomerschool: all you can art – all year round.
ik blijf ‘stage lopen” en mezelf ‘scholen’ in dit ‘kunstenaar zijn’ ding. workshops doen, klussen, documenteren, naar evenementen gaan, dingen maken, exposeren…er is een hele wereld vol kunstenaarschap die ik nog heb om te ontdekken.
ik blijf ‘sociaal ondernemer’ spelen – wan afgelopen zomer leerde ik hoe kunst ook een levensbehoefte kan zijn, door te praten met de verschillende mensen voor wie kunst een redding was. een manier om jezelf uit te drukken wanneer woorden gewoon niet werken.
dus gaan we een eigen stichting oprichten, klein beginnen en kijken wat eruit komt.
maar eerst gaan we naar curaçao, want elke kunstenaar moet af en toe een residency doen, af en toe een uitstapje maken – om je ziel te voeden, om je perspectief te veranderen, om inspiratie op te halen voor je werk.
ik blijf dromen faciliteren, waardoor ik mijn eigen dromen mag ontdekken en waarmaken. hoewel er heel veel is veranderd in de afgelopen maand, heb ik ook het gevoel dat er ook niks is veranderd. ik blijf gewoon surfen, langs de lijnen, van punt tot punt, in de everything bagel van mijn realiteit.
