aanleiding: het maakproces / reinventing the freakin’ wheel
prologue
once upon a time, a child was born – 6 weeks early, to parents who weren’t ready for the task…and with googley eyes that wouldn’t stop moving back and forth. this thing with their eyes became a pain point for the child’s parents, who carried a lot of shame from having a ‘disabled’ child. because the parents hadn’t quite learned how to human, they raised their child in a gestoorde realiteit, and because the child was a new human, they didn’t know that the world out there was actually much kinder than the environment their parents created.
the child grew up hearing several conflicting messages about their (about 20%, but not exactly) vision:
“you can be whatever you want” (which was actually, ‘you will become whatever I want’), including a doctor or a veterinarian or some other prestigious career where good vision is kind of necessary. ‘oh yeah, and so-and-so’s kid is a lifeguard – you have your swimming and cpr diplomas…I think you should also go be a lifeguard”. “what? you think that’s irresponsible?? nah, your vision isn’t that bad…”
“oh by the way, just don’t tell anyone you can’t see; don’t ask fro help, because then you won’t get into med school or vet school or whatever school I have chosen for you. you won’t get a job because then they’ll have to make accommodatiosn for you, and why would they pick you when they could pick someone else who doesn’t need accommodations? you’ll be fine. you can be anything you want”
“oh you can’t play soccer….how are you gonna see the ball?” (which was actually: “I don’t want to have to drive you to practice and playing soccer doesn’t fit into the image of what I want for my daughter… here, ride horses 5 minutes from our house instead”.
“oh, you can’t cross the road without holding my hand, what if you don’t see the cars?” (which was actually: “I want someone to hold my hand, your father won’t do it, so I’m going to put that on my teenaged child and blame her for not loving me if she dares cross the street without holding my hand”)
“you know…if only you tried harder, then I’m sure you could read the road signs or find that thing that I asked you for on the paper map (because 90″s kid ;p). you’re just making up excuses to not have to help me, kutkind”
maar veel later ging ik zelf naar de oogarts voor een check-up. niks onverwachts, ik heb nog steeds iets tussen de 20/80 en 20/100 (stel: iets dat jij van 4-5 m weg kan zien, kan ik alleen schep zie van 1 m weg; maaaaar als het ding dicht genoeg bij mijn gezicht is, bereik ik een magische punt waar mijn ogen stoppen en dan kan ik weer “normaal” zien.) waar was ik? oh ja, bij de oogarts. ik zat in de stoel, probeerde de letters te lezen….en op een gegeven moment vroeg ik “hey, zou je op het scherm kunnen doen wat iemand met “normale” zicht zou kunnen lezen van deze afstand? ik ben benieuwd over hoe slecht mijn zicht eigenlijk is…”
mensen, I shit you not, I barely saw a dashed line…and they were most definitely letters. en op dat moment voelde ik me zo erg boos op mijn ouders. voor de zekerheid vroeg ik de oogarts of ik er iets aan had kunnen doen om beter te kunnen zien, als ik bijvoorbeeld oogoefeningen had gedaan, of of ik inderdaad gewoon “harder had geprobeerd”?
nee, schat, dit is gewoon hoe het is, je kan er niks aan doen.
ok, en hoe zit het met fietsen? want….weet je, lopen is langzaam en ik denk dat ik het veilig kan…maar wat als ik een ongeluk veroorzaak? dan is het waarschijnlijk ethisch niet helemaal correct om voor mij over de fietspad te gaan want ik ben al bewust dat ik een probleem heb met mijn zicht.
nou, dat moet je zelf weten. ik ken andere patiënten met slechter zicht die zelfstandig fietsen…en patiënten met meer zicht dan jij die het expres niet doen. volgens de wet mag iedereen gewoon fietsen.
en dat deed ik voor een aantal jaren, maar – ik weet niet precies wat is gebeurd – maar door al de andere omstandigheden in mijn leven stopte ik ineens met fietsen. iets met “hey…maar je mag ook bang zijn, he. en je mag ook kiezen om het niet te doen…dat mag ook” en dus liet ik mezelf door het leven lopen.
voor 6 jaren leefde ik mijn leven als voetganger. en toen…
hoofdstuk één: de ontmoeting
ik had al een paar keer gereden op bob’s ninebot z10 – en ik was wat vooruitgang aan het maken…maar zeker niet genoeg om het skatepark westblaak te willen verlaten. toen dacht ik “jaaa…ik blijf gewoon lopen. icm ov is het niet zo erg”. maar toen, op 26 augustus 2022, stuurde bob mij een bericht: “dit is de ultieme pip euc; is nu in productie:”
en vanaf dat eerste blik…I was sold! ik bestelde er meteen een van een wieldealer die we kenden en wachtte geduldig op zijn komst. na een hele lange tijd wachten, kreeg ik het wiel; en vanaf het moment dat ik hem uit de doos deed, was ik verliefd!
het is gewoon een mooi, schattig wiel. zijn ogen en headlight bracht zo veel leven in zijn lijf, ook al stond hij uit. dit wordt mijn nieuwe partner; een extensie van mijn benen. ik wist het al vanaf dat eerste moment…maar getting there was quite a trip!
hoofdstuk twee: eerste date
het weer was lekker en ik ging snel oefenen bij een sportschool dichtbij mij huis. de eerste paar dagen waren een struggle want unbeknownst to me, stond het wiel in transportmodus – alles werkte precies het tegenovergesteld als het zou moeten werken en ik was confused.
…maar nadat ik dat had opgelost, sprong ik gewoon erop, viel ik een paar keer…en dan was het verlopen. na 30 minuten kon ik rondjes rijden – nog wiebelig, maar ik bleef erop. dit gaat werken!
hoofdstuk drie: ruzie
en gelukkig, want over 2 weken was er een deomnstratie in breda: het zou een group ride zijn, van 10 km lang en ik dacht – heel naïef – “ok, het lukt wel hier bij de sportschool…fietspad zou wel moeten kunnen…toch??
nee! gewoon nee!
bob, chanel en ik gingen naar breda toe met onze wielen en wat bescherming. toen de andere eenwiler-rijders mijn wieltje zagen vonden ze hem ook meteen schattig! iedereen mocht van mij proberen en het was gewoon leuk to see other people appreciate the aesthetics of the tiniest functional euc in current existence.
de demonstratie begint! we stapten allemaal op en het ging prima….voor de eerste 20 meters. op het moment dat we op de weg gingen, raakte ik plots in paniek. een persoonlijke psychologisch pijnpunt gepord.
ahhhhh!!! er zijn autos – wat als ik die beschadig? er zijn fietsers en andere lev rijders en voetgangers…wat als ik ze aanrijd? en mijn helm beperkt mijn al beperkte zicht.. nee bob, ik ga nu stoppen en terug lopen met mijn wiel want ik. trek. dit. gewoon. niet.
chanel ging met me mee terug naar de parkeerplaats. onderweg beetje gekletst… “beetje arrogant, he pip – je oefent intensief 1 week en denkt dat je al mee kan doen in een 10 km groepsrit? dat had ik niet eens zou hebben geprobeerd…” ja – misschien had ze wel gelijk. maar je can’t blame a kid for trying ;p
chanel ging de groep opzoeken en ik was left with myself, my wheel, and a really big parking lot. what was I going to do? just sit and wait until they came back? nope! dat zou een gemiste kans zijn. nee, dit gaat gewoon lukken. misschien niet vandaag maar uiteindelijk wel. dit wiel is te perfect om niet in mijn leven te integreren.
en dus ging ik oefenen, rondjes en slaloms en figure-8’s totdat bob terug kwam om mij op te zoeken. van de buitenkant zag je een kind die ruzie had met hun wiel. maar van de binnenkant wist ik dat het gewoon een ruzie was tussen mij en mezelf.
hoofdstuk vier: leren communiceren
en ik bleef oefenen – elke dag een half-uurtje. ik leerde communiceren met mijn wiel, dat er steeds minder tijd en moeite duurde om gedacht naar beweging te vertalen.
de communicatie ging veel soepeler dan met een fiets. op een eenwieler zijn de bewegingen heel intuitief: je leunt in de richting die je wilt gaan. als je wilt stoppen, leun je gewoon naar achteren. je handen zijn vrij om bijvoorbeeld te kunnen signaleren. ook, in tegenstelling tot een fiets, heb je zo een kleine draairadius dat je snel kan reageren op dingen die gebeuren op de weg. je hoef geen rekening te houden met de halve meter voor en achter je die je op een fiets hebt.
dit zijn allemaal kleine dingetjes, maar ze stapelen op tot een geheel. de eenwieler – en specifiek mijn mten4 – is heel duidelijk de beste keus voor voor mij qua persoonlijke vervoer. stel, eenwielers zijn morgen verboden, zou ik teruggaan naar lopen in plaats van beginnen met fietsen. zo duidelijk is het verschil voor mij.
hoofdstuk vijf: therapy
uiteindelijk gingen we het park uit en probeerden we wat rustiger fietspaden. rijden ging eigenlijk heel goed – maar dat mentaal deel. dat “wat als ik een ongemak voor iemand anders word op de weg?” ding…dat hield me tegen. er waren veel momenten waar ik op de ene moment heel lekker over de fietspad reed, en plots moest stoppen om met mijn wiel te praten.
“hey – wat is het probleem, het ging toch goed?? ja, een brommer haalde je net in en dat was even eng – die maken wel enge geluiden…maar niks is gebeurd!”
“ok wheelie…het is koud en ik heb honger en we moeten gewoon naar huis, maar dat is 2 km weg…en lopen duurt lang en je bent klein en schattig…maar 13 kg is toch teveel voor een vermoeide pipje te tillen de hele weg…”
zo oefenden we zamen op de weg in rustige plekken. met de metro naar capelsebrug en dan rijden naar onze crisiscatering kantine lukte wel. en ik nam em ook af en toe van thuis naar hotspot hutspot krootwijk…maar altijd op de langer, rustiger weg in plaats van door de stad.
hoofdstuk zes: normalcy
ja, en toen kwam te eerste dag all you can art. ik was van plan om het wiel te nemen op de metro en alleen van leeuwenhaven naar de kunsthal te rijden (wat al een verschil maakt – 2 minuten rijden ipv 8 min lopen). maar als dingen vaak gebeuren in mijn leven….reed de metro op die dag met de vakantiedienstregeling en ik had er helemaal niet aan gedacht. de volgende metro zou pas een kwartier later komen, en dan zou ik veels te laat zijn voor de eerste dag ‘school’ – niet ideaal dus.
ok, apparently we’re going to ride the whole way to the kunsthal…en door de stad want dat is sneller. en het was alleen maar goed dat ik geen tijd had om erover na te denken, want anders had ik mezelf overtuigd dat het een slecht idee was, en dat ik maar te laat moest aankomen.
maar het is gelukt! ik kwam aan bij de kunsthal en maakte quite a memorable entrance met mijn wiel. en sindsdien rij ik hem elke dag, door de stad, zonder al te veel zorgen in mijn kop… (maar wel een helm erop!)
mijn wiel heeft mijn leven flink verbeterd. mijn 30-minute-city is sinds het begin van zomerschool 2-3 keer groter geworden dan toen ik mijn leven als voetganger leefde. ik leef eindelijk “normaal”.