and we’re off! all you can art 2023 begon met een feestelijke kick-off: 4 teams, 1 thema: ‘bizarre’, en 4 “beings” die langs de catwalk liepen voor de jury en het publiek. maar het leukst was hoe het auditorium van de kunsthal een trefpunt (lees: ‘hotspot’) wordt voor allerlei verschillende mensen: oud, jong, klein, lang, summerschoolstudenten, kunstenaars, ‘residents’ van de pauluskerk, gewone bezoekers van de kunsthal en iedereen in between. ik was in een groot ruimte vol mensen die ik nog niet kende…maar de sfeer was zo herkenbaar. ik voelde me snel thuis.
maar wat, precies, is de bedoeling van summerschool? of…waar ik het eigenlijk over wil hebben is mijn bedoeling.
in mijn dagelijks werk ben ik bezig met de 17 duurzame ontwikkelingsdoelen uitoefenen bij hotspot hutspot – als tokobaas van onze crisiscatering (gratis boodschappen) winkel, als regisseur boterhamsters, als chef voor hotspot hutspot schieham, als combi psycholoog-docent-coach voor onze vrijwilligers, en ook als ‘stagiaire’ bedrijfsvoering en andere ‘grote mensen’ zaken. en dat geeft veel ruimte om creatief bezig te zijn; om kunst te maken.
maar het soort kunst die ik dagelijks maak is niet hetzelfde soort kunst dat je op de muren in de kunsthal zou vinden. nee – foto’s, video’s, schilderijen, sculpturen – die maak in het zeldzame geval dat er rust en ruimte voor is. het soort kunst dat ik maak bij hotspot hutspot is meer…het cureren van interacties tussen mensen, om momenten te maken die samenkomen om een geheel te vormen. een schilderij, maar de verf zijn mensen en de lijnen zijn wat deze mensen met elkaar doen.
het punt is, ik ben al beroepskunstenaar: mijn middel is eten en mijn focus ligt heel erg op mensen en de verschillende manieren waarop ik eten kan gebruiken om hen te bereiken, hen verder te helpen en mooie dingen en momenten te maken. maar toch heb ik al 8 jaar lang de ambitie gehad om naar de kunstacademie te gaan – sure, om technische vaardigheden te leren (kan je trouwens ook via boeken, youtube); maar belangrijker: om mezelf bloot te stellen aan nieuwe middelen, ideeën, werkwijzen, creatieve mensen…
als werkverslaafde ben ik nooit aan toe gekomen. sinds het verhaal van pip & pap is alle kunst die ik heb gemaakt bedrijfs-gerelateerd: van gerechten van reststromen die even mooi opgemaakt als lekker zijn, tot stickers voor op de broodtrommels, tot onze inhoudelijke jaarverslagen. kon ik mijn creativiteit daarin kwijt? natuurlijk! waren ze leuk om te maken? jazeker! maar al deze creaties…ze waren gemaakt met een bepaalde doel. het is alsof er een klein stemmetje is in mijn hoofd die zegt dat als mijn werk geen dubbel, trippel, quadrupel nut heeft, dat het dan een inefficiënte tijdsverspilling is.
de psycholoog in me weet dat dit stemmetje geen waarheid vertelt. dat smoes over ‘inefficiënte tijdsverspilling’ is een leugen, een verdedigingsmechanisme. want de vorige keer die ik l’art pour l’art deed was toen mijn papa aan het overlijden was. ik kon mezelf niet helpen: mijn ziel moest zich uiten in de bladzijden van ons verhaal. en dat was pijnlijk en mooi en intiem en…intens.
de intensiteit is visceraal – een soort spanning die je voelt in elke vezel van je wezen. zo intens dat je gedreven wordt om iets te maken; om al dat gevoel te uiten. maar om dat gevoel te kunnen uiten moet je het eerst intiem leren kennen – je stelt je bloot aan jezelf. je verkent elke donkere hoek van het gevoel om je kunstwerk zo nauwkeurig mogelijk te maken. hoe meer je maakt, hoe dieper je verkent. hoe dieper je verkent, hoe meer je groeit. en groeien is mooi. en groeien doet pijn. en groeien is intens.
en het is precies deze intensiteit die ik vermijd met mijn ‘inefficiënte tijdsverspilling’ blah blah. als ik alleen mijn creativiteit uit in de kader van hotspot hutspot dan kom ik nooit zo dichtbij mijn ziel als wanneer ik kunst maak voor de kunst. door volledig op mijn werk ‘buiten’ te focussen neem ik aandacht weg van al het werk “binnen” die ik zou kunnen doen. ik ben uit balans.
en nu ik het heb (h)erkend, moet ik er iets aan doen. vandaar dat ik deze zomer meedoe met all you can art.
let’s go!