“ik wil. mijn. papa!!” schreeuwt mijn innerlijk kind om veel te vroeg ‘s ochtends voor de derde keer deze week. Ik heb het al meerdere keren uitgelegd: papa is overleden, maar hij leeft altijd in je hart en in alles die je doet en die je bent. maar ik snap haar ook hoor: het is gewoon niet hetzelfde als hem in het echt zien.
ze blijft huilen en ik kan er niks aan doen behalve af en toe een knuffel geven en gewoon daar zijn. maar ik ben niet papa. en ik moet naar werk. ik pak haar spullen in en maak mezelf klaar voor de dag. het huilende kindje moet heel even wachten want ook ik heb een leven. ik heb doelen en plannen en dingen die ik wil doen.
‘s avonds haal ik haar op van de kinderopvang en zodra we weer thuis zijn is het weer een nachtmerrie: ze wil niet eten of spelen of lezen of slapen. om heel eerlijk te zijn, ik ook niet. want uiteindelijk willen mijn innerlijk kind en ik hetzelfde:
wij willen papa.